Yolculuk..

Görünürde değilde içimde kaç kişiyi uğurladım, sayamıyorum. Hepsiyle sessizce vedalaştım, çünkü son sözler bir şeyi değiştirmeyecekti..

Teker teker gelip, sürüyle gitti gidenler. İzlemekten başka bir şey gelmedi elimden. Kal demek istediklerimde oldu. Ama bir şey değiştirmeyecekti işte. Güçsüz, çaresiz görünmek istemiyordum. Onlarsız yaşayamayacağımdan korkuyordum velhasıl yaşayacağımı biliyordum. Yolculuktu bu, geçtiğimiz her kasaba her köyde birileri inip, birileri binecekti.

Telefon rehberimde bir sürü insan var görüşmediğim. Silmem gerekiyor artık, zira kazara birisini arasam artık yabancı olduğumu anlayacağım. 

İnsanların sırtlarında görünmez yükler vardır, kiminin yükü azdır hızlı adımlarla yol alır, kiminin fazladır ağır adımlarla. İşin tuhafı bu yükleri dinlenmek için 5 dakika yere de koyamazsınız. Hayatınızın sonuna kadar taşıyacaksınız yani. Benim çocukluğum zor geçti, bir çocukluğum var sırtımda bir de şimdi yaşadım gençliğim. Fazlasıyla yorulduğum anlar oldu. Düştüğüm yere yuvarlandığım anlar oldu. Ama bir şekilde kalktım, yol kısa mı uzun mu kestiremiyorum ama yürüyorum işte..

Mutluluğu yakalamak sanıldığından zor, var olan mutluluğu korumak zor. İnsan lazım insana fakat iyi insanlar lazım. Herkes iyi insanlarla karşılaşsın, iyi insanları da hayat kötüye dönüştürmesin. Görüyoruz ne çabuk geçiyor yıllar. Bize göre kelebeğin ömrü 1 gün ama kaplumbağaya göre de bizim yaşamımız bir an. Boş yere yaşamayalım..