Kontrpiye..

Bir günlük huzurun diyetini,

Bir ömür cefayla mı ödersin?

Yangına denizle müdahale etsen faydasızsa,

Ve kül olmak, yok olmaksa

Üstüne varillerce benzin de mi dökersin?

Umutlar bir beyaz, bir sarı

Yani, ya güneş kavurur,

Ya da aşmaya çalışırsın metrelerce kar'ı.

Neticede taşlar kaynar tencerede

Soran olursa, biz hep terste, müzmin kontrpiyede...

Dışavurum..

Varlıktan hiçliğe gidebiliyoruz da hiçlikten varlığa sefer koymamışlar. Varlığı yaşayabilmen için eskilerin deyimiyle, ağzında altın kaşıkla dünyaya gelmen gerekiyor. Ama şahsen bazı ademoğullarının elma şekeriyle kutsandığını düşünürüm. Tabi bunlar günümüz şartları için geçerli, ülkemiz için geçerli. Eskiden çalıştığının karşılığını alabiliyordun ve kenara para da koyabiliyordun. Şimdi bir tane eli yüzü düzgün telefon alabilmek için asgari 6 ay çalışman gerekiyor, yemeden içmeden. Ee eve nasıl bakacaksın, faturaları ne yapacaksın, kirayı, mutfak masraflarını nasıl karşılayacaksın? Çocukların da varsa iyice açmazdasın. Eskiyip gittiğinde, güncelleme almadığında çöp olacak bir telefon için 6 ay emeğin, ömrün gidecek. Reva mı bu? Elma şekeriyle kutsanmış Ademler için reva...

Ne güzel oluşturmuşlar sistemi. Bütün gün kan ter içinde, güneşin alnında çalış. Eve gel lüks hayatları izle, normalmiş gibi. Bir ben böyleyim diye düşün. Herkes yolunu bulmuş diye düşün. Müthiş bir yanılsama bu. Kimse öyle değil, çoğunluk senin gibi. O tripleks evinin katlarında asansörle dolaşanlar sadece azınlık. Seni sadece ucuz iş gücü olarak görüyor patronlar. Eve gelip bir kase kiraz yediğinde mutlu oluyorsun, borcunu biraz azaltabilsen mutlu oluyorsun. Ama bunlar anlık mutluluklar oluyor. Kalıcı değil, çünkü gün başladığında yine borçlanacaksın, eve geldiğinde yine lüks hayatları izleyeceksin. İmreneceksin, öyle ki ömrün bir hayale kavuşma derdiyle yitip gidecek..

Yolcu..

Hava yağmurlu, yetmez rüzgarlı..

Yolcu otobüsün köz kaloriferine bacağını dayamış
Yanıyor, yanıyor da belli etmiyor
İnecek, inecek de nerede
İnse üşüyecek be kaptan..

Ne yapsın bu yolcu?
İnsin mi, yansın mı?
Ciddiye mi alsın, boş mu versin
Bu hayatı, bu kokuşmuşluğu..

Hayat acımaz yolcuya

Kimse acımaz.
Oysa toprağa gömülürüz hepimiz
Altına ya da zümrüde değil..
Ve birden, birden çürür, 

Yok oluruz..

Hayatsızlık..

Hayatsızlık bu...

Biraz da akılsızlık sanırım.

Işıksızlık ve gölgesizlik.

Zira güneş bile vurmaz biz kaybedenlere

Dedim ya hayatsızlık.

Hatta hayasızlık. 

Alüminyum folyoda gün boyu pişiyor ruhumuz.

Kömürleşiyoruz.

Hayatsızlık demiş miydim?

Bedava olmasın

Ulan bir kere de makul olsun şu yaşam..

Düzen bu mu?

Devlet-ü ikbal bu mu?

Simit hesabı mı yapıyorsun?

Boş ver yapma, o güzel beynine yazık

Köşeyi dönmüşsün sen aklını bulandırma.

Bize kuru ekmek de yetiyor.

Günümüzdeki bu komediye herkes ağlasa da

Ayakta alkışlamaktan geri kalmıyor

Hayatsızlık moda demek ki

Hayasızlık moda

Milyonlar kaybederken,

Üç beş bin deyyusun kazanması moda...

Beklerim ki

Olsun artık bir sonu,

Nereye varacaksa varsın.

Nerede bitecekse bitsin...

Bekletmeli Şiir..

Sıranı bekle.

Kırmızıyı bekle.

Güzel günleri bekle.

Yağmuru bekle.

Dolunayı bekle.

Dizi saatini bekle.

Film vizyonunu bekle.

Yaz'ı bekle.

Şezlong bekle.

Ay başını bekle.

Otobüsü bekle.

Uçuşunu bekle.

İlgi bekle.

Hediye bekle.

İltifat bekle.

Ve hatta,

Muhalefetin iktidar olmasını da bekle...

Bekle güzelim bekle

Sen her şeyi bekle

Tek beni bekleme.

Hiç beni bekleme...

Ufuklar..

Kapı açık...

Vakit var, gençlik var

Oysa,

Cepler tam takır.

Ufuklar temiz

Umudun ki kısa sürede varılır.

Kapı aralık...

Vakit erir, borç çoğalır.

Öyle..

Kuklacı ipleri oynatır.

Ufuklar bulutlu 

Umudun ki belki bir gün ulaşılır

Kapı kapalı...

Vakit yok, hal yok..

İşte..

Deniz yükselir, önüne geleni alır

Ufuklar kömür siyahı.

Umudun ki, bir kuru ağaca asılı sallanır..

Bir Adın Zaman..

Gözlerim yanılır bilirim...

Çarpık kentleşme gibi artar susuzluğum

Kumdan ziyade, ruh küllerinin ortasında

Bu seraplar ki boşuna,

Yap hamleni hemen, durma

Sapla kargını karın boşluğuma

Yeter ki tepemde akbaba gibi uçma

Bir adın vakit,

Bir adın zaman,

Kim durabilir ki karşında,

Ölümsüzlüğü bulmayan..

Teşhis.. 💯

Yazgımdan kaçmak gibi bir niyetim olmadı,

Bunca zaman,

Yaşadım gittim..

Sadece erken teşhisi olsaydı,

Diye düşündüm.

İçimi çürüten o karanlık düşüncelerin.

Olsun, sorun değil yine de

Bundan sonraki festivallerde buluşuruz!

Umut içer, neşe atıştırırız!

Ve bu sefer başarırım, ne dersin

Demir perdede bir delik açıp da

Bir ışın yakalamayı

Onla ışıtırım kendimi bakarsın.

Ben şaşırırım bu hale de

Sen çoktan buna hazırsın...

Ben ki hislerimin

Hem Habil'i hem Kabil'i.

Derin bir uyku benimki

Kimseler uyandıramazdı

Çalmaktan kırsalar da zili...

Ve yine düşündüm...

Biçare ölümlülüğümü

Dinledim içimdeki sesi..

Dedi, bu kadar bile yaşamazdın,

Ne erken teşhisi...

Ortasından Nesir..

Ve sen gözlüklerini temizleyip okumaya başlıyorsun. Tane tane iyice sindirerek okuyorsun yazılı bir metni. İçinden geçenler kasvetli; düşünceler, veryansınlar, küfürler birbiriyle kadeh tokuşturuyor. "Şerefe ağabeyim" Bazı olaylar var ki can sıkmak bir tarafa yaşama sevincini de elinden alıyor. İbretle korkuyla yaşıyorsun, sana bunları zorla nakşediyorlar çünkü. Korkmayan insan eğilmez, bükülmez. Ancak korku ve sorumluluk beraber yürüyorsa o hayat zordur be arkadaş. Dünyaya niye geldik biz diye düşünüyor musunuz hiç?

Dünyaya geliş amacımız tamamen kendimizi arındırmak ve bizden önce atalarımızın, ilk insanların yeryüzüne ektiği zakkum tohumlarını temizlemektir. Yaşamayı zorlaştıran tek varlık insandır. Kendi kendimize azap çektiriyoruz. Şu dünyevi tatları bir kenara bırakın, para, para, aşk, seks, kariyer. Bunları bir kenara bırakıp düşünmek gerek. Dinsiz bir adam bile bu kainat ve her bir zerresini baz alırsa büyük bir kudret tarafından bu dünyaya can olarak getirildiğini anlamalı. Mesele cennet cehennem de değil. Sadece bu olguyu kavra zaten kimse tamamen pirüpak noktalayamaz yaşamını. Ama saldım çayıra modunda ağlayarak zırlayarak kavga ederek bağırarak ezerek yalan söyleyerek saçma sapan hayaller peşinde koşarak bu yaşamı sürdürmemeli...

Elbette her insanın kendi iradesi var kimseye karışamam suçlayamam da hiçbir şey net değil. Bilinmez o kadar büyük ki sadece binde birini tahmin edebiliriz. Savaşlar, tecavüzler, işkenceler, cinayetler, dolandırıcılık bir ton suç işleniyor bu dünyada. Ne uğruna sanki sonsuza kadar yaşayacağız bu dünyayı...

Niye?

Yediğin kazıklar artık yedirmeyecek boyutta tıkamışsa boğazını. O zaman sil baştan al gücün de bitmediyse. Ama kalkmak zor biliyorsun zaten insan bundan dolayı ölmeyi düşünmez mi? Hayatın güzelliği neden kaybolur? İnsanlar neden 60 yıllık bir ömür uğruna birbirine bu kadar nefret besler anlamsız..

Çıkıp yağmura ıslanmak lazım. Hoş yağmurlar da bitti, benden gittiğin gün. Niye düştük? Zaman geçiyor ve ben hala sayıklamalarıma devam edip, saçma sapan hezeyanlarımla beraber bayılıyorum. Dikkat ettiysen uyumuyorum, bayılıyorum.

Ekmek Gibi..

İçimden gitme diyorum,

Duyuyorsun sanki ama gidiyorsun

Oysa yollar hazır değil bu gidişe.

Sıcak semaver değil,

Sen kokan yastıklar, yorganlar değil.

En çok da ben hazır değilim,

Ve hiçbir zaman olmayacağım...

Biliyorum

İçimde her şey keskin

Her duygu delici...

Belli etmiyorum belki ama,

Ekmek gibi, su gibi

Hayat gibi seviyorum seni

Hislerim o denli sahici...