Bir sakil'e..

İyiye doğru kırılır gibi olmuştu hayat...

2000'lerin başında henüz çocuktum. Bilgisayarlara yeni yeni alışıyordum. İnternet kafelere gidip oyun oynuyordum, sadece oyundan ibaret sanıyordum bilgisayarları. Günün birinde eve bilgisayar aldık. Kurcaladıkça yeni şeyler öğreniyordum, başka insanlarla tanışabiliyordun ve bu heyecan verici bir olaydı. Çok insanla tanıştım, arkadaşlar edindim. Düşmanlarım bile oldu. Bir kırılma anı var hayatımda unutamadığım. 2006'nın ilk saatleri 4-5 gibi, arkadaşımın evinde uyku tutmamış msn'e bakıyordum. Seni çevrimiçi görüp selam verdim ve hayatım değişti.

Kefaret..

Bir olmamışlık var, hiçbir şeyde değil; bende..

Bu olmamışlık, olamamışlık artık üzmeye başladı beni. Her defasında geri çekilip bekledim ben. Bazı şeylerin kendiliğinden olacağını düşünerek. En başta kendimi inzivaya çekerek adam olurum sandım. Beklemek çözüm değilmiş. Grinin siyaha yakın olan tonunda yaşadım diyebilirim. Bazı beklenmedik güzel sürprizler oluyordu. Fakat bunlarda toplu iğnenin ucu kadar renklendiriyordu yaşantımı. Eridiğimi hissediyorum, duygusal, mantıksal anlamda. Vakitlerini çaldığım insanları düşünüyorum. Beni affetmelerini bekleyemem. Ben kendimi affedememişken onlarda affetmez elbette. Sadece üzgünüm yaşananlardan. Çünkü iyi bir şekilde koparmadım kimseyle bağımı. Hep bir bahane buldum ve bunu kullandım karşımdakine. Sonucunda ben kaybettim..

Geç Kalışlar..

Kaçmak kolay olduğundan değil, alışkanlığından..

Takıldığın küçük taş parçalarından değil
Tekdüzeliğinden bu düşüşlerin

Konuşamamaktan değil, bu susuşların
Değişmeyeceğinden hiçbir şey, değiştiremeyeceğinden

Ölüm gibi gözüken, ölüm olmayan..
Kapkara bir huzursuzluk bu çektiğin..

Nedeni kimse değil, çünkü o kadar basit değil
Birkaç damla süzülüp kuruyan yaşların.
Olmamaktan, olamamaktan
En çok da olur gibi başlamasından her şeyin

Sonucundan değil, kaderinden değil
Seçiminden yalnızlık..

Ve koşamadığından değil
Henüz o aşamaya gelemediğinden, daha emeklediğinden..
Geç kalışların..