Bir olmamışlık var, hiçbir şeyde değil; bende..
Bu olmamışlık, olamamışlık artık üzmeye başladı beni. Her defasında geri çekilip bekledim ben. Bazı şeylerin kendiliğinden olacağını düşünerek. En başta kendimi inzivaya çekerek adam olurum sandım. Beklemek çözüm değilmiş. Grinin siyaha yakın olan tonunda yaşadım diyebilirim. Bazı beklenmedik güzel sürprizler oluyordu. Fakat bunlarda toplu iğnenin ucu kadar renklendiriyordu yaşantımı. Eridiğimi hissediyorum, duygusal, mantıksal anlamda. Vakitlerini çaldığım insanları düşünüyorum. Beni affetmelerini bekleyemem. Ben kendimi affedememişken onlarda affetmez elbette. Sadece üzgünüm yaşananlardan. Çünkü iyi bir şekilde koparmadım kimseyle bağımı. Hep bir bahane buldum ve bunu kullandım karşımdakine. Sonucunda ben kaybettim..
Hamdım, piştim ama olmadım. Nedeni yok, hamurum böyle benim sanırım. Gözlerimi her kapattığımda, bir sandalyenin üzerinde ilmeği boynuma geçiriyorum. Ama kendimi atmadan uykuya dalıyorum. Değerlendiremedim bana emanet edilen bu canı. Keşke hiç var olmasaydım. Ama geldim bir kere işte.
Bu acı yalnızlığa alıştırmalıyım kendimi artık. Hiç kimseye bulaşmamalıyım. Çekmeliyim kefaretimi sessizce..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.