Yansımam yanılıyor, görünen ben değilim yoksa. Geçmişe saplanmış bir insan görünüyor aynada. Oysa o ben değilim. Tamamlanmayan, birleşmeyen ne varsa zamanında benden eksilenler yüzünden. Zamanı kovalıyorum yakalayamayacağımı bildiğim halde. Oysa zaman benden korktuğu için de kaçmıyor, böyle alıştığından kaçıyor. İnsanlar anı yakalayabiliyor fotoğrafını çekerek. Ama fotoğraflarda yetmiyor nihayetinde. Geri sarmak, yeniden ve yeniden yaşamak istiyorsun o anı. Ben de aynaya baktığımda en sevdiğim halimi görmek istiyorum. Kendimi değil hayatı kandırmak istiyorum. Gerçek yalan gibi eğilip bükülmez. Bütün yalanlar kestirmeden gerçeğe gidiyorlar belki de. Çünkü yalan gerçeğe giydirilmiş bir elbisedir. Gerçekler çırılçıplaktır zira..
Fakat şöyle bir durum da var. Her doğruyu yaparak gerçeğe ulaşamıyorsun. Kandırılmadıkça anlayamıyorsun dönen dümeni. Kalkabilmen için önce düşmen gerekiyor. Bütün olay motivasyonda bitiyor oysa. Kendine de güveniyorsan işine bakabiliyorsun. Ne kadar batarsan bat, çıkabiliyorsun. İmkansız diye sadece iki şey var o da öldükten sonra dirilmek ve zamanı geriye çevirmek. Onun dışında her şeyin çaresi var. Ölene kadar oyundasın, o ana kadar her şey mümkün..
