Çıkmaz..

Bazı şeyler biter, bazıları bitmez. Yıllar biter, yollar bitmez. Bir yılın daha sonundayız.

Hayatın zorluk seviyesi gitgide artıyor. 2022'de daha da zorlanacağız. Bu kadar farklı gündemlerle beyinlerimiz nasıl yanmıyor ben de hayret ediyorum. Bir yıl içinde 1000 kez şaşırır mı insan. Şaşırıyor işte, şaşırtıyorlar..

Neyse ne, benim havsalam almıyor bazı şeyleri. Ülke hakkında bilenler konuşsun, bilenler görev yapsın diyebilirim sadece..

Mevsim geçişleri hep sancılı oluyor benim için. Kendimi o kadar aciz hissediyorum ki, düşünüyorum, düşünüyorum en doğrusu hastaneye yatmak gibi geliyor. Ama sonra vazgeçiyorum. Bir an mutluluktan uçup, bir an dehlizin en karanlığında buluyorum kendimi. Bu bir hastalık. Tedavisi yok sanıyorum. Çünkü yaklaşık 7 yıldır ilaç kullanıyorum. Yine de gelip gidiyor aklım. Bir hevesle başladığım her şeyi nefret ederek bırakıyorum. Yatmaktan vazgeçmemin tek sebebi, orada zamanın bir türlü akmaması. Oturuyorsun bankta, koridorda turlayıp duruyorsun. Saate bakıyorsun 1 dakika geçmiş. Oysa 2 saat kendini oyaladığını sanmıştın. Odaların kapılarını kilitlerler, uyuyamazsın da. 21:00'da yatıp 6:00'da kalkarsın. Her gün zamanın yavaşlığı çıldırtır seni. Ama şu bir gerçek ki uyuduğun o vakit hemen geçer. Kafanı koyarsın 1 dakika sonra uyanırsın sanki. Bazı şeylerin farkındaysam yatmam o yüzden kendi isteğimle. Çatal kullanmayı bırakamam, en çok çatal kullanmayı özlüyorsun orada..

İç ses..

Hangi gürültüden kaçıp da hangi sessizliğe bürünsem? Gürültünün de çeşitleri var, sokak gürültüsünden bahsetmiyorum elbette, içimde yankılanan yaraların, bir iç kanamanın gürültüsünden bahsediyorum. Bu gürültü diğer seslerden de rahatsız edici. Çünkü sesin kaynağı dış bir etken değil, sensin. Konuşmayı bırakabilirsin, hareketlerini sınırlayabilirsin. Ama iç kanama sesini nasıl sıfırlayabilirsin? Bu öyle bir şey ki zorla dinlettiriyor kendini, kulaklarını kapasan da duyuyorsun. Nasıl bir beladır ki, pişmanlıklarını düşündükçe gürültü daha da çoğalıyor..

Sevmek ve Ölmek..

Bilinmezi düşünmek yorar insanı, yazılmış ama henüz gerçekleşmemiş şeyleri düşünmek yorar. Oysa yarın öleceğin yazılı olsa bile düşünmemelisin. Karakterini geliştirebildiysen, evrensel doğruları uygulayabildiysen neden düşünüyorsun ki? İnsanların büyük çoğunluğu maddeye tapıp, manayı kendilerinde ararlar. Yıllar önce bir şiirimde dile getirdiğim gibi. Sevilmeyi boş ver, yaratıcıdan başka kimse sevilmeyi hak etmez. Sen bir insanı yaratıcıdan daha fazla seversen cezalandırılırsın onun tarafından. Seni onsuz yaşatır ve gayet de yaşarsın..

Belki sevgi dediğimiz şeyin anlamını bile bilmiyoruz. Sevgi diyerek öldürüyoruz, oysa sevgi için yaşamalı ve yaşatmalıydık..

Kalakalmak..

Yola çıkmak mı, yoldan dönmek mi? Ya da kaldığın yerde sürekli kalakalmak mı?

Ben kalanlardanım, bir vakit gitmişim gidebildiğim kadar. Pişmanlık olmuş, memnuniyetsizlik olmuş geri dönmeyi ise kendime yediremiyorum sanırım. Gittiğim kadar gidip de bir arpa boyu yol alamamışım ki zaten. Benim bahsettiğim gitmek bir şehirden başka şehre değil. Gönüllerden gitmişim, düşüncelerden gitmişim. Yoksa yol dönülür elbet, zamandan bol ne var. Yani manen gitmişim buralardan ve bir yerde de kalmışım. Dönemiyorum, hangi yol döndürür bilmiyorum. Hangi fikrimi değiştirirsem doğrusunu bulurum bilmiyorum..

Basit görünür ama karışık işte. Bir hayat hikayesi gibi, yaşamayan bilemez. Tahminler yanlış çıkar. Nerede kaldığımı anlatmayacağım, ama nasıl geldiğimi de anlatmayacağım. Sadece bir kelimeyle özetleyeceğim. O da "sevgisizlik"

Kalsın..

Benim diyarımda hikayeler hep yarım kalır..

Kalsın be..