Söyleyeceklerim Var..

Biz yaşamıyoruz ki, arada kalıyoruz. Köşeyi dönme hayalleri, çıkmazla son buluyor. Çok şey var yazmak istediğim, bağırmak istediğim. Ama dilimi, dişlerimin arasına sıkıştırmışım ki, susuyorum. Yazıklar olsun be. Böyle düzene en küfürbaz adamın yaratıcı bir küfrü denk gelmeli. Ben de ederdim ama, burada hiç küfür kullanmadım. Az da olsa bir kimliğim var sonuçta, bir şiir kitabım var. Yakıştıramam kendime. Sadece yazıklar olsun. 

Bilmezken öteki alemi, bilmezken cennet ve cehennemi. Bu dünyada bizi arada kalmaya mahkum bırakanlara yazıklar olsun. Aç yatıranlara, sevgisiz büyütenlere, aldatıp gidenlere, geleceği yağmalayanlara. Bitirdiniz, herkes yanlış el açıyor. Bizim doğrularımız, sizin günahlarınızın altında eziliyor. Koca mabadınız kalkmıyor garibanın üstünden. Bazılarını öldürüyor, bazılarının kemiklerini kırıyor.

Kimseyle helalleşmiyorum ben, bilinmezdeki o hakikat mahkemesinde buluşalım. Bu dünyadan bir an önce voltalamayı bu yüzden istiyorum. O mahkemede benim de söyleyeceklerim var..

Nasıl bir son?

"Bakakalırım giden geminin ardından,

Atamam kendimi denize, dünya güzel.

Serde erkeklik var, ağlayamam..."

Üstat hayatımı 3 mısrada özetlemiş. En azından şu âna kadar olan hayatımı. Hep aklımda dönüyor çünkü, yazılarımda buna değindiğim çok oldu. Denizde bitecekmiş gibi geliyor bu hikaye..

Aslında dünya güzel değil, yaşamak güzel. Nefes alıp, vermek güzel. Bunu zor nefes aldığında ya da soluksuz kaldığında fark ediyorsun. Keşke dünya da güzel olsaydı. Her şey bambaşka olurdu o zaman..

Geç Kalışlar..

Kaçmak kolay olduğundan değil, alışkanlığından..

Takıldığın küçük taş parçalarından değil
Tekdüzeliğinden bu düşüşlerin

Konuşamamaktan değil, bu susuşların
Değişmeyeceğinden hiçbir şey, değiştiremeyeceğinden

Ölüm gibi gözüken, ölüm olmayan..
Kapkara bir huzursuzluk bu çektiğin..

Nedeni kimse değil, çünkü o kadar basit değil
Birkaç damla süzülüp kuruyan yaşların.
Olmamaktan, olamamaktan
En çok da olur gibi başlamasından her şeyin

Sonucundan değil, kaderinden değil
Seçiminden yalnızlık..

Ve koşamadığından değil
Henüz o aşamaya gelemediğinden, daha emeklediğinden..
Geç kalışların..

Vuslat..

Denizin üzerinden kayarak geliyorum sana,

Toprağın üzerinden akarak,

En güzel besteyi çalarak

Bir Nazım şiiri okuyarak...

Geliyorum ürkmeyerek

Geliyorum düşleyerek,

Tavan arasına kaldırdığım, kalbimin tozunu alarak,

Hasretimi söndürüp, aşkımı çoğaltarak geliyorum...

Elbet bu yollar aydınlanır, 

Bulutsuzluk yakındır, hissediyorum..

Saatlerce dinlerim, hiç susma, anlat.

Biliyorum ki zaman yavaşlamaz, ilerler son sürat.

Nedenimsin, anladım bu bir hakikat.

Bir bahar akşamı sendeyim, vuslat bu vuslat...

Bitti derken..

Dönüş vaktidir artık bilinmezden seyyah

Gün batımı parlak mı parlak,

İçimizde bir heves hep oldu, olacak.

Umuda yolculuk bitti derken başlayacak...

Bu sabahların bir anlamı olmalı..

Bir hedef koyup ona inandıysan kimsenin yoluna çıkmasına izin verme. Yoluna çıkanları süpür gitsin talaş tozlarıyla. Bir gerçek var ki insanı diğer canlılardan ayıran. O da tutkudur. Bir şeye tutkun olmalı. Ona sahip olmalı, sahipsen elinde tutabilmelisin. Hedefine ilerlerken tutkularından feragat etme. Seni canlı tutan yegane şey tutkularındır unutma..

İçinde saklanırsın, gölgesinde serinlersin. Bir oyuktur düşünceler. Düşüncelerini sağlam temellerle oluşturmalısın. Geçici heveslere yer yoktur. İnsan bedeni geçici belki ama ruh kalıcı. Ruhunu yıkılmaz, zarar görmeyecek bir şekilde inşa etmelisin..

Öyle ki nefessiz ömür geçmez. Ömür bir tahta köprü, çürüdükçe yenilersin. Nefes aldıkça yeni basamaklar yapılır. Hiçbir zaman vazgeçme. Köprü yıkılsa bile yeniden yap. Yol kapansa bile yeniden oluştur. Vaktin dolana kadar vazgeçme. İstediklerin hemen olmayacak bil. Belki hiç olmayacak. Ama sen hedefin için adım atmaya devam etmelisin. Yolun sonu olsa da o hedef uğruna ölmelisin..

Elbet..

Fotoğraf: Gülcan Demir

Feleğin tekeri döner, çomağımız yok
Bir yalnızlık ki bu alıcısı yok.
Ve problemler nar tanesi kadar çok..

Bir heves içindesin, dalmaktasın uzaklara
Esinti çoğalır, günler daralır akşamlara
Bakarsın bir salıncak boş sallanmakta
Üşürsün kâkülün dalgalanmakta.

Yeni başlangıcındasın sonun.
Sürekli yinelenip ebede kadar sürecek bu oyun...
Korkma, siyah düşlerin griye açılır elbet
Karanlığın hükmü bir mumla yıkılır elbet..

Kül..

Gelenler hoş gelmezler,

Gidenler boş gitmezler,
Aşinayım bu mesnetsizliğe
Ne kadar biriktirsem de sevgimi,
Küpüm delik, dökülmekte.

Umudum bir kuş, avcı tetikte.
Bir kıvılcımla alevlenip de mahalle boyu yanarken
Herkes izler elinde çekirdekle.
İtfaiye ise trafikte…

Aşk mı bu?

Ne söylersen söyle

Numara yapan uyanır mı?

Pür dikkat baksan da öyle..

Eden yine eder, zalime çare dayanır mı?

Geçilir yoldan da, serden de

Bir düş bu sonunda gerçekleşir mi gerçekleşmez

Batsak da peşindeyiz tükensek de

Ardımızdakiler sorsa da sebebi bilinmez mi bilinmez...

Yaşadık azizim içine her şeyi kattık.

Geldi sıra gitmeye, ipe unu serdik de serdik.

Neden vefasızı bu denli sevdik?

Çünkü bizde var olmamış hisleri coşturanı

Her daim, seçtik de seçtik.

Tutulmayacak el gibi

Tutulmayacak söz gibi

Hayal ki inanılmayacak kadar

Ve bir zehir,

Şerbet gibi içilecek kadar...

Aşk mı bu?

Bir kere sevip de,

Bin kere nefesinden vazgeçecek kadar?

Var, Yok - Hep, Hiç..

Dönüş mü yok artık, yoksa gücüm mü?

Hangisiyle kendimi kandırmalıyım?

Tüm yollar yanlışmış madem,

Doğruyu bu yalan dünyada, nerede aramalıyım?

Bir ipte iki cambaz oynamaz bilirdim.

Bir ipte bütün mahalle oynuyor!

Herkes düşmesi için birbirini dürtüyor..

Başkasının acısı, başkasına yaşama sevinci oluyor!

Var olmak kadar sancılı mıdır yok olmak?

Ya da hiç olmamak?

Kimse bilemeyecek...

Bir kesmeşeker anlatsa eriyip gitmek, ne demek?

Bir kağıt parçası söylese kül olup bitmek, ne demek?

Var olmak mı?

Yok olmak mı?

Hiç olmamak mı?

Hangisi doğruydu bizim için?

Asla öğrenilmeyecek...