O Halde..

"Milyonlarca hikaye yaşarken anlaşılmamış, biri daha anlaşılmasın..."

Sırtımı dönmüşüm boşluğa

Bakmadan atacağım kendimi

Çeksin alsın beni içine

Sığarım belki dünyaya sığamadığım halde

Görünmez korkularımı bu defa yenerek

Kana kana soğuk sulardan içerek

Artık benden bu kadar diyerek

Sığınırım belki kimsem olmadığı halde.

O halde...

İnat..

Kırılan parçaları yeniden yapıştırmaya benziyor

Hayatta kalma çabalarım..

Şeklin bozulmasını geçmişim..

Bir nefes daha almanın peşindeyim

Bütün yıl gök gürleyip yağmur yağsa da 

Görmenin ve dinlemenin..

Biraz daha demlenmeli acılarım.

Sayıklamalarımı kayda geçirmeliyim

Son sözler söylenmeli bu sefer..

Küfür de olsa, teselli de olsa söylenmeli..

Çünkü beni yarım kalışlar mahvetti..

Ayna..

Beni hiçbir zaman aşamadığım büyük egom mahvetti. Her şey olacak diye düşünmelerim ve buna müteakip erteleyişlerim. Çok bile yaşamışım, bu yıkılışlarımla. Kaldırım taşlarından bir ev yapmışım kendime. Yağmur yağdığında su alıyor, taş aralarından soğuk giriyor. Yine de iyiydi, kaldırımlar yapılınca ben de evsiz kaldım sonunda. Yanlış tercihler beni bu noktaya kadar getirdi işte. İyi başlamanın bir önemi yok bu oyunda. Sürekli iyi götüreceksin. Her bakış açısından görüp deneyimleyeceksin. Güzel ihtimallere göre yaşayacaksın, güzel düşüneceksin ki güzel olsun hayatın. Bense hep negatif düşündüm, hep olumsuz düşündüm. Olumsuz neticelendi her şey sonuçta. Yaşamın bir üfürüşüyle yıkıldım. Kendimi hiçbir zaman hazırlamamıştım..

İnsan..

En zor ağırlık nedir bilir misin?

İnsanın insana yükü..

Karşındaki kaldırmak isteyebilir.

Ama sen kaldırılmayı kaldırabilir misin?

En zor durum nedir bilir misin?

Dilin hiç var olmamışçasına susmak..

Konuşabildiğin halde susmak..

Kimse seni zorlamadığı halde susmak..

Yaşayıp da bir mezar gibi susabilir misin?

İnsan bu beşer, şaşar

Bazen kuyuya düşer, bazen tepeye çıkar

İyi anları unutur, kötüleri aklında tutar.

Ve bir şekilde hayatta kalır ya..

Sen insanı anlayabilir misin?

Yaşayışlar..

1. Bağlanmak ve Tutunmak

İnsanı hayata bağlayan şeyler nedir? Neden üzülür ve neden seviniriz? Basit bir canlı olmadığımız halde, basit şeyler bizi ağlatıp, güldürebiliyor. Bunların sebebi nedir? 

Bizi hayata bağlayan şey bilinmezliktir. Hayatımızın bir sonu vardır ancak ötesini bilemememiz bizi hayata bağlamaktadır. Çünkü hayat tatlıdır, dünya acı olsa bile. Bir dakika boyunca nefesimizi tuttuğunuzda hayatın ne kadar tatlı bir şey olduğunu fark ederiz. Bir gün öleceğimizi bildiğimiz için, hayatı o güne dek yaşamak kodlarımıza yazılmıştır. Şimdi diyeceksiniz intihar neyin nesi o zaman? Bunu da şöyle açıklayabilirim. İntihar düşüncesi bir anda belleğimize giren bir şok dalgasıdır. Beynimize girdiğinde ruhsal açıdan çökmüş isek çıkış olarak görürüz. Planlayarak bir intihar olabileceğini düşünmüyorum. Mesela ben 1 yıl sonra intihar edeceğim diyerek o gün intihar edemez kimse. Dediğim gibi bir anda gelir düşünce ve sana hakim olur. Belki o an bir mektup bırakabilirsin iki satır, sonra da denersin intiharı. Hayata ruhlarımız bağlıdır yoksa, bazen ip çözülür yeniden bağlamak istersin bağlanmaz. İşte onun sonucu intihardır. Ama genellikle yeniden bağlayabilir çözülen ipi insan. Çok kolay da vazgeçmez hayatından..

Tutunmak başlangıçta kolaydır, ama zaman geçtikçe yorulursun. Bırakmak istersin ve ne olacaksa olsun dersin. Tutunmaktan vazgeçiren genellikle hedefsizliktir. Bir hedef belirlenmelidir her zaman, gerçekleştiremesen de denemelisin. Hayatının sonuna kadar sıkı sıkıya sarılmalısın, yaşamaktan çok hayatta kalmalısın. Çünkü herkes yaşayamaz bilindiği üzere, kaliteli yaşayamaz, her zevki tadamaz. Ancak hayatta kalmak bir inattır. Bir gün bir şeylerin değişebileceğine inanmaktır. Bugün olmasa da yarın öbür gün. Ben hayatta kalırsam o vakte dek, ben de yaşayabilirim düşüncesine sahip olmalıdır insan. Çünkü değişimin önünde kimse duramaz. Her şey değişir, değişmek istemese bile. Yıllar ilerledikçe, çağlar geçtikçe aynı yerde kalmaz kimse. Bu mutlak bir gerçektir..

Düşündüm de..

İyi yaşanmışlıkları niye siliyor belleğim? En çok onları hatırlamam gerekmiyor muydu? Öyle ki bana zarar veren yaşanmışlıklar dün gibi aklımda. Saniyesi saniyesine hatırlıyorum. Yaşananlar, yaşattıklarım, hatalarım, pişmanlıklarım hepsi iç içe girmiş kocaman bir kartopu olmuş, sıkıştırıyor artık beynimi. Bazen aklımdan birkaç dakika çıkarabiliyorum ama hemen fark ediyorum, tekrar yükleniyor her şey. Beni zaman değil en çok bu olanlar yaşlandırıyor. Bu yüzden de hiç tat alamıyorum artık. Biliyorum insan en çok yaşamak isteyip de yaşayamadıklarına öykünür. Herkes padişah olmak ister, çeşnicibaşı olmak isteyen kim vardır ki? Normal bir vatandaş olmak istiyorum ben. Dertlerimin keyiflerimi geçmeyeceği, hiç olmasa bile eşit olacağı bir insanoğlu olmak istiyorum. Ama bu hiçbir zaman mümkün olmadı, olmayacak gibi görünüyor. Hayattan sadece zihnimi arada bir boşaltmasını istiyorum. Bir kere delirdim, zorla döndürdüler bir ikincisi hayatıma mal olabilir. Para da sizin olsun, şan, şöhret, makam da. Sadece biraz berrak bir zihin istiyorum. Toplasan ne kadar yaşayabilirim ki, çoğu gitti azı kaldı işte. Denize aktı yağan yağmurlar, güneşli günler gölgelere saklandı hep hayatımda. Güneşli gün hatırlamıyorum, her yer bulutluydu her zaman. Gözlerim bulutluydu belki de bilemiyorum..

Kimse Bilmez..

Bir mevsimde saklanır bir mevsimde kıyıya vururum. 

Herkes sanki neşe içinde, oysa bir ben durgunum

Çıkmazda arama beni, sorma nerede diye

Bulamazsın..

Oysa ben;

Küçülmüş ve sığmışım dolu bir küllüğün içine

Mızrap tele dokunur yine..

Kirpiğime takılmış bir damla, düşmez..

Başka gece, başka gün hiç aklıma gelmez

Haziran'da hasret çekilmez.

Kırıntılarla yaşadım, ama büyük öldüm ben,

Kimse bilmez..