Yoksunluk..

Düşler sanrılarla ilintili ve ben düş sandığım sanrılarımla yaşamaya mecburum..

Havanın en karanlık olduğu zaman uyuyabiliyorum artık şafağa saniyeler kala. Hayat başlıyor o saatte ben ise zamanı durduruyorum. Bütün hücrelerimle bildiğim en iyi işi yapıyorum o da yok saymak. Üzülmüyorum ama içimde bir burukluk var. Boşluk desem değil, sıkıntı desem değil. Amaçsızlık belki de bunun adı. Hece ölçüsünü tutturmaya çalışan şairler gibiyim, her heceyi sayıyorum. Sonra sıkılıyorum saymaktan yarım bırakıyorum. Hayatı da yarım bırakacağım belki bir gün. Günleri saymak, heceleri saymaktan daha zormuş..

Soğuktan daha keskin bir balta yok. Her defasında farklı bir uzvum kesiliyor sanki. Hasretin soğuğu mu, özlemin soğuğu mu? Yoksa kapı altından giren soğuk mu? Ruhumu üşüttüğüne göre somut bir soğuk değil. Ateşi titreten soğuklardan. İçimdeki ateş üşüyor..

Kesit..

Dışarıda adımlarken başkalarına nasıl görünüyorum kim bilir? Benim hakkımda ne düşünüyorlar, mutlu ya da mutsuz olduğumu anlayabiliyorlar mı? Gerçi ülkede mutlu insanlar mikroskopla dahi görünmeyecek gibi. Ama olur ya beni gören "ne mutsuz çocuk" diyor mudur? Ya da tam tersi. Zamanında benim de ilk kez gördüğüm insanlar hakkında tahminlerim olurdu. Kadıköy - Eminönü iskelesinde birilerini beklerken vapura ilerleyenleri gözlemlerdim. Neye yetişiyorlar, ne işleri var, yoksa sadece eğlenmek-gezmek için mi biniyorlar o vapura diye düşünürdüm. Buluşmalara neredeyse bir saat öncesinden gittiğimden, beklerdim. Bir saat boyunca o insanların donuk-canlı ifadelerinden çıkarımlar yapardım. Birileri de benim ifademden bir şeyler çıkarmıştır muhakkak..

Sade giyimli, ciddi, ne yazık ki suratsız bir adamım işte. Hiçbir şeye yetişmiyorum, vaktim var ki laklak yapıyorum leylek gibi. Zamanında ötelediğim hislerimi sonsuza dek unutmuş gibiyim. Yıllar geçer ben olduğum yerde kalırım. Yosun tutmuş beynim de, yüreğim de. Keşke deyişlerime kızmıyorum, ne kadar çok olursa olsun yine yapardım aynı hatalarımı. Çünkü böyle yaratılmışım. Doğru hareketler otobanında zincirleme hatalar yapmak benim misyonummuş..

Hazır Ol'da Bekler "As" Cebinde..

Hepimiz hayatımızda yalanı kullanıyoruz, bu yadsınamaz ve bilinir dünya çapında. İnkar etsen de bir gün çıkacaktır. Bunun haricinde insan hakkında kötü bir huy daha yakaladım. Bunu kendimden de biliyorum gözlemlediklerimden de, tanıdıklarımdan da..

Aslında çok basit bir şey. Eğer doluya odaklanmayıp boşu fark edebilirsen..

Hafif bir giriş yapacak olursam. Kendilerine göre bazı standartları ve toleransları vardır insanların. Onlara göre yaşarlar maddi anlamı geçtim, o konuda herkes belirli bir düzey yakalayamasa da, manevi anlamda bir his var ki. İnsanoğlu'nda mevcut bir his sınıf ayrımı gözetmeksizin. Gerçekleşene kadar saklanan bir his.... Bazılarımız en yakın arkadaşlarına itiraf eder, bazıları kendisine itiraf eder ama başka birisiyle paylaş(a)maz. O sona sakladığın koz ne? As çıkmamış daha piyasaya? Sende o as işte, onu atıp kazanacaksın oyunu ve bütün yük kalkacak üzerinden. Peki o as'ın açılımı ne?

Yazıyı tam okumadan önce biraz düşünün, sonra okuyun, çoğunuz tahmin edebilir zaten..