Erken..

Geç değil, ağır değil, yavaş değil..

Erken kaldım sana, senin suçun değil..

Yedim, içtim, gezdim..

Hızlı düşündüm, yanlış kararlar verdim..

Öyle ki tez vakitte delirdim.

Birden yatırdılar musallaya..

Henüz sadece kırkımda..

Geç değil, ağır değil, yavaş değil..

Erken çok erkendi, senin suçun değil..

Ağladım, sevindim, hissettim..

Bu hayatı sadece ben seçtim..

Soluksuz koştum ve gün geldi, bittim..

Yolculuğum başladı sonsuza..

Hatırlanmam her giden gibi, bir sonraki yaza..

"33" Saymaya Devam..

Hey gidi hey. Bir an baktım ve 33 yaşındayım..

Bir kibrit yakımlık gibi geçti yıllar. Ne olduğunu anlayamadan buraya kadar geldim. Bazıları göz kırpma bile diyebilir. 7 yaşında ilkokula başladığım gün saliselik gözümü kapattım ve şimdi açıyorum ki bugündeyim. Yılların getirdikleri bunalımlar ve buhranların yanına, yavaş yavaş saç ve sakal beyazları da ekleniyor. Götürdüklerini sayamayacağım çünkü çok, çok çok..

Önüme bakıyorum ufuk çizgisi uzakta. Ufka yürüyebilir miyim diye düşünürken geçti zaten yıllar. Sadece beklemek ve hiç hareket etmemek bir şey kazandırmaz ve kazandırmadı da. İnsanlar sevdiklerinin hasretini çekerken, ben bayılana kadar koşmanın hasretini çekiyorum. Çocukluğumda Selimiye stadının etrafında 20-25 tur attığım günlerin özlemini çekiyorum. Koşarak kaçmak istiyorum ama hareket edemiyorum. Bunun sebebi fiziksel yetersizlik değil, beynimde yankılanan, ardı arkası kesilmeyen "koşma" çığlıkları..

Zor..

Görünmez şeylerle savaşmak ne kadar da zor,

Hele ki geçmişinle...

Diğer yolları düşünmek, olasılıkları hayal etmek, nerede hata yaptığını anlayabilmek zor.

Yara izleriyle ve onların olur olmadık yerde kanamalarıyla yaşamak zor.

Ah be kardeşim, 

Bulmak kolay da elde tutabilmek zor...

Döngü..

"Kendime yalan söylemeye başladığımdan beri kimseye inanmıyorum..."

Çünkü her yalan yakalanmaz. Ama kendine yalan söylersen bunu bilirsin. Ve kendine yalan söyleyebiliyorsan, kendine bile güvenmiyorsun demek ki. Kendine güvenmeyen insan da kimseye güvenmez belli ki..

Kendine yalan söylemenin yolları var. Sevmediğin bir şeyi severmiş gibi yapmak olabilir mesela. Kendine yalan söyleme aşamasına nasıl gelinir peki? Bir şeyler yaşamak gerekli, iyi niyetler kötü niyetle karşılandığında başlayabilir. Ya da yaşamak için neden bulmakla meşgulsündür. Ben şunu ve şunu çok iyi yapıyorum vs. Yaşama nedeni için gerekiyordur belki de, kendine yalan söylemen. 8 milyar insanın hepsinin hayatında yalan vardır çünkü. Az ya da çok, sadece vardır. Ama geneli yalanları sindirmektedir, onunla yaşamaya alışmıştır. Kişinin normali o olmuştur..

Evet..

Evet, hâlâ düştüğüm yerdeyim

Evet, ayak izin hâlâ toprakta...

Evet, karaladığım defter sonunda doldu

Evet, şakımıyor artık kuşlar sabahları...

Evet, ellerin ayazda sıcak bir eli kavrıyor, hissediyorum

Evet, yaz ayında buzdolabından çıkmış margarin gibi oluyorum...

Evet, depresif şarkılara devam

Evet, kötü adamın merhametine sığınan saf,

Evet, kitap sayfalarını buran, küllüğü sonuna kadar dolduran benim...

Evet ulan evet, katil de benim maktul de

Ve evet, ailenizin görüşmenizi istemediği çocuk da benim.

Çektim, çekiyorum cefamı evet...

Renkler Kararırken S. 44

Ya şimdi, ya hiç..

Ya şimdi, ya hiç..

Bugün yemeliyim, beni kendime getirecek silleyi

Ya şimdi, ya hiç..

Bugün görmeliyim günahlarımı, etmeliyim tövbeyi.

Ya şimdi, ya hiç..

Bugün hissetmeliyim, bıçağı bileyen o kalleşi.

Ya şimdi, ya hiç..

Bugün saymalıyım saniyeleri.

Bugün durdurmalıyım, o'na atan yüreğimi.

Yoksa geç olacak..

Yoksa hiç olmayacak...

Zamansızlık Gerek..

Cennet, cehennem ya da arafı mı bekliyorum sizce ben? Benim dehşetle korktuğum veya hayalini kurup düşlediğim şeyler bunlar mı? İster inanın, ister inanmayın; ben sadece "zaman" denilen anlar bütününden kurtulmak istiyorum. Geçmiş, gelecek ve şimdiden. Zaman nedir bilmeyeceğim, ya da unutacağım yere gittiğim taktirde, nereye gideceğimi umursamıyorum. Sonsuzda zamanın hükmü yoktur diye düşünüyorum..

Bazı şiirlerimde belki de cehennem sadece tekrardan ibarettir demiştim. Belki zaman da sürekli tekrarlanacaktır. Yaşadığım zaman dilimindeki olayları trilyonlarca kez yaşayıp, aynı acıları, farklı bir biçimde tadacağım belki..

En korktuğun başına gelir, bu da Tanrı'nın bir latifesi. Zamandan nefret ettiğim ve korktuğum belliyse, benim yedinci cehennemim "zaman" olacak mı?