"33" Saymaya Devam..

Hey gidi hey. Bir an baktım ve 33 yaşındayım..

Bir kibrit yakımlık gibi geçti yıllar. Ne olduğunu anlayamadan buraya kadar geldim. Bazıları göz kırpma bile diyebilir. 7 yaşında ilkokula başladığım gün saliselik gözümü kapattım ve şimdi açıyorum ki bugündeyim. Yılların getirdikleri bunalımlar ve buhranların yanına, yavaş yavaş saç ve sakal beyazları da ekleniyor. Götürdüklerini sayamayacağım çünkü çok, çok çok..

Önüme bakıyorum ufuk çizgisi uzakta. Ufka yürüyebilir miyim diye düşünürken geçti zaten yıllar. Sadece beklemek ve hiç hareket etmemek bir şey kazandırmaz ve kazandırmadı da. İnsanlar sevdiklerinin hasretini çekerken, ben bayılana kadar koşmanın hasretini çekiyorum. Çocukluğumda Selimiye stadının etrafında 20-25 tur attığım günlerin özlemini çekiyorum. Koşarak kaçmak istiyorum ama hareket edemiyorum. Bunun sebebi fiziksel yetersizlik değil, beynimde yankılanan, ardı arkası kesilmeyen "koşma" çığlıkları..

Anlamını yitireli çok oldu bugünün. Bir demir gibi oksitlendi. Böyle alıştım artık herhangi bir gün gibi. Yine de insan doğduğu günü unuttuğunda ölecek diye düşünüyorum. Kendi mecramda hatırlayabildiğim kadar aklım oldukça, her Ekim'in on yedisinde burada bir yazı bulunacak. Bugün biraz kafa dağıtmam gerekecek. Diğer günlerin aksine doğduğum güne kadeh kaldırmam gerekecek. En çok bugün hüzünleneceğimi biliyorum. Başkaları kendi doğum günlerinde sevinebilir. İçleri içlerine sığmıyor olabilir. Ama ben buyum işte. O büyük kaybedişlerim canımı hâlâ yaktığından ve buna vesile olan gün, bugün olduğundan kaderime içip, kederime yakacağım..

Bir yıl daha devrildi ve hala yaşıyorum. Şaşırtıcı bir gerçek. Hayata hiç sarılmadığım halde nasıl yaşıyorum? Hiç sevilmediğim halde, hiç sevmediğim halde? Şaka gibi gerçekten..

Neyse 33'e bir 35'lik yakışırdı ama içki fiyatları malumunuz. İki birayla yetineceğim..

Son söz üstadın olsun;

"Dün sabaha karşı kendimle konuştum

Ben hep kendime çıkan bir yokuştum

Yokuşun başında bir düşman vardı,

Onu vurmaya gittim, kendimle vuruştum.."