Döngü..

"Kendime yalan söylemeye başladığımdan beri kimseye inanmıyorum..."

Çünkü her yalan yakalanmaz. Ama kendine yalan söylersen bunu bilirsin. Ve kendine yalan söyleyebiliyorsan, kendine bile güvenmiyorsun demek ki. Kendine güvenmeyen insan da kimseye güvenmez belli ki..

Kendine yalan söylemenin yolları var. Sevmediğin bir şeyi severmiş gibi yapmak olabilir mesela. Kendine yalan söyleme aşamasına nasıl gelinir peki? Bir şeyler yaşamak gerekli, iyi niyetler kötü niyetle karşılandığında başlayabilir. Ya da yaşamak için neden bulmakla meşgulsündür. Ben şunu ve şunu çok iyi yapıyorum vs. Yaşama nedeni için gerekiyordur belki de, kendine yalan söylemen. 8 milyar insanın hepsinin hayatında yalan vardır çünkü. Az ya da çok, sadece vardır. Ama geneli yalanları sindirmektedir, onunla yaşamaya alışmıştır. Kişinin normali o olmuştur..

Ben de kendime yalan söylüyorum, kendimi kandırıyorum. Başka hayatların gerçekleri ve kendi gerçeklerim canımı yakıyor. Bir hazin olay duyuyorum, üzülüyorum. Bir sigara yakıp, müzik açıyorum, unutuyorum. Hayatın gerçekleri her zaman acıtıyor. Hayatına son verenler belki bu kandırışlardan bıktığından intihar ediyorlardır. Bir gün ağlayıp, sonraki gün göbek atmaktan sıkılıyorlar demek ki. Sözlükte bir deyiş okudum. O da şuydu "Düğün evinin tefçisi, ölü evinin yasçısı" İnsanların büyük çoğunluğunu kapsayan daha uygun bir söz bulamazsınız..

Yani olayın özü şu; Önce başkalarına yalan söyleriz, sonra kendimize yalan söyleriz ve sonunda bu döngüden bunalıp, ebedi âlemimize göçeriz..