Ara..

Bir müddet kabuğuma çekilmemin zamanı geldi. Bahara geçiş ayları bana pek iyi gelmiyor. Sosyal medyadan yorulmuşum zaten. Fazla zehirlenmişim bu mecralardan, biraz arınmam iyi gelecektir. Ne kadar sürer tam bilmiyorum. 3-4 ay yeterli olacaktır. Kendinize iyi bakın, iyi olup, iyi kalın. Daha sonra görüşmek dileğiyle..

İçsel..

Baştan belliydi ne olacağım..

Bir yerlere gelmek ve orada tutunmak için hırslı olmak gerekiyordu.

Hırsımı hep başka yerlere, gereksiz yerlere harcadım..

Ne de güzeldi bazı anlar, hep olacak sandım.

Hiç olmadığım kadar uzağım, gerçekleştirebilecekken ıskaladığım hedeflere..

Bir daha yaşayamayacağımı biliyorum..

Nefes almaktan bahsetmiyorum,

Bir daha kalbim titremeyecek, gözlerimi kaçıramayacağım..

Donuk gözlerle seyredeceğim alemi..

İyi şeyler olmayacak artık..

Hissedeceklerim kocaman bir boşluk..

Sözcükler düğümlü ve konuşmak istemsiz..

Şevkle dalamayacağım artık muhabbete..

Sessizlik biraz daha sessizlik isteyeceğim evrenden

Hayatım utana sıkıla devam edecek...

Birkaç satırlık şiirler IV..

-Gidenler-

Hiçbir şeyin değişmediği bu yerlerde

Dert ve gam da aynı seviyelerde

Sevinçler seyreltilmiş yüzlerde

Ve baktığında herkes gitmiş

Bu şehirden, o gönülden..

-Ötede-

Bulunacak zamanlardaydık herhangi bir suç işlemesek de

Bir ayıbı kalmamıştı, tutulmayan sözler vitrinlerde

Sallanırdı salıncağımız gökyüzüne yine de

Hayal satar, alırız burada, orada, ötede..

-Yalnızlık-

Sağ baştan da öyle sol baştan da

Yalnızlık işte yalnızlık, birçok açıdan baksan da

Küçük bir muhabbet kursan da 

Arkası yalnızlık işte yalnızlık

Bir bardak çayın dumanında.

Her hareketin tekrarında, devamında..

Paragrafsız..

Yaşadığını kimsenin bilmediği bu adamın, öldüğünü de kimse bilmezdi pekala. Tükenmez denen kalemin tükenmeyeceğine kanmış, iz bırakamadan terk-i diyar eylemiş çoğu insan. Fazla mı içimize hapsolmuşuz, sandıklar dolmuş, her bir düş, çay bardağı kadar yer kaplıyor. Kimseye ulaşamıyoruz artık, geçip giderken. Heybemizde bir avuç umut yollardayız. Önce mezara uğrayacağız, oradan da sonsuzluğa. Bazılarımız yaşadığımız coğrafyaya sövüyor da en güzel coğrafya burası zaten. Bu doğa hiçbir yerde var mıdır ki. Ya çok soğuktur diğer memleketler ya çok sıcak. Kafalarımızı sorgulayalım, coğrafyanın bir suçu yok. Ben mesela artık düşüncelerimi tutamıyorum. Meyil ettiğim, vazgeçtiğim şeyler iyi mi kötü mü ayırt edemiyorum. Binlerce darbe almışım kafama, beyin hücrelerim ölmüş artık. Basit bir şeyler olsun, çok basit olsun her şey. Seçmek için düşünmeyeyim. Çünkü düşündükçe şirazem kayıyor kendimi biliyorum. Bir kez daha yatmak istemiyorum hastaneye. Sil baştan başlamaktan bıktım çünkü. Benim kadar geçmişi hayal eden çok kişi vardır.

Çıkarımlar..

Bazılarımız için yolları ezberlemenin sebebi kaybolacaklarından değil, diğer ezberledikleri şeylerin üzerini örtmekten. 

Bir küçük sıyrık bile uzun süreli iz bırakıyor. Yaralar hafif sanıyoruz, ama sonradan çok acıtıyorlar.

Neden kelimesini çok sık kullanıyoruz, oysa nedensiz de cereyan edebiliyor çoğu şey. En iyisini insanın keyfi bilir sonuçta.

Işığın her şeyi eşit bir şekilde aydınlatmadığı yerde karanlık oldukça adildir belki.

Şair "yeter ki gün eksilmesin penceremden" der. Çoğunluk için o kadar tatlı değildir ki hayat. Bir sonraki günü iple çeken kaç kişi kaldık?

En çok alışmışlar susarlar, kimseyi negatif durumlara alıştırmamak gerek. Yaşamak böyle bir şey olamaz, olmamalı. Suya atılan taşlar bile sekerken, hep dibe batmamalı insan.

Yeniden başlamak zor değil, zor olan yeniden başlamak için gereken beyaz kağıtları bulmak.