Paragrafsız..

Yaşadığını kimsenin bilmediği bu adamın, öldüğünü de kimse bilmezdi pekala. Tükenmez denen kalemin tükenmeyeceğine kanmış, iz bırakamadan terk-i diyar eylemiş çoğu insan. Fazla mı içimize hapsolmuşuz, sandıklar dolmuş, her bir düş, çay bardağı kadar yer kaplıyor. Kimseye ulaşamıyoruz artık, geçip giderken. Heybemizde bir avuç umut yollardayız. Önce mezara uğrayacağız, oradan da sonsuzluğa. Bazılarımız yaşadığımız coğrafyaya sövüyor da en güzel coğrafya burası zaten. Bu doğa hiçbir yerde var mıdır ki. Ya çok soğuktur diğer memleketler ya çok sıcak. Kafalarımızı sorgulayalım, coğrafyanın bir suçu yok. Ben mesela artık düşüncelerimi tutamıyorum. Meyil ettiğim, vazgeçtiğim şeyler iyi mi kötü mü ayırt edemiyorum. Binlerce darbe almışım kafama, beyin hücrelerim ölmüş artık. Basit bir şeyler olsun, çok basit olsun her şey. Seçmek için düşünmeyeyim. Çünkü düşündükçe şirazem kayıyor kendimi biliyorum. Bir kez daha yatmak istemiyorum hastaneye. Sil baştan başlamaktan bıktım çünkü. Benim kadar geçmişi hayal eden çok kişi vardır.

Bir kaç kırılma noktası oldu ve buradayız işte. Farklı olabilirdi ama olmadı. Takılı kalmak çok boş bir icraat. Bu yazdığım yerde çoğu kez belirttiğim gibi yarıyı geçtim artık. 70 yılı bırak 50 yıl yaşamayacağımı hissediyorum. Bilemem tabi ama bozuldu makine bir kere. Gerek beyin kapasitem gerek ciğer kapasitem bir 20 yıl daha kaldıramaz. Ben de atıma binip gideceğim, bomboş bir cenaze törenim olacak. Üzülmüyorum bu duruma, çünkü kendim dışladım insanları. Dolu arkadaşım olabilirdi, çektim kendimi hepsinden. Doğru sandığım bir yanlışa o kadar tutulmuşum ki, neden unutamıyorum ben de bilmiyorum. Sokakta yürürken insanın gözkapaklarına çarpan bir sinek kadar bile değilim onun için. Bir etkim yok. Oysa ne sözler vermiştik değil mi? Fiziksel mesafeden ziyade, kalbe mesafe girmiş. İşte o mesafe hiçbir zaman kapanmaz ve kapanmadı zaten. Ben kendi kuyuma geri döndüm. İntihar için müthiş bir irade gerek. Bir tanıdığımın babası kendini binanın tepesinden atmak için bir sürü cesaret verici hap içmiş. Öyle atabilmiş kendini. Normal, bilinci yerinde bir insan ikinci kattan bile atlayamaz. Ben bitirdim intiharlarımı, kendi isteğimle neden gideyim ki. Kendi isteğimle gelmediğim buradan kendi isteğimle de gidemem. En azından bu kadar inancım var. Yoksa yine gideceğim yeri biliyorum. Çünkü hiçbir bok yapmadım bu dünyada, hiçbir iyilik yapmadım. Sadece seyrettim geriden. Allah biliyor ya çabaladığım birkaç şey oldu. Sonuçta çuvallayarak yaşadım bu hayatı. Fare gibi karanlığa karıştım ve karanlıkta mutlu oldum. Boşu boşuna ve pisi pisine her şey. Geriye döndüremeyeceğim kadar sarpa sarmış da olabilir. Tam anlamıyla yalnız değilim henüz. Tam anlamıyla kalabalık da değilim. Daha da kötüleşecektir, hiçbir şey aynı kalmaz. O günler geldiğinde yapacaklarımı planlamam gerekiyor. Nasıl bir yol izlemem gerekiyor ayarlamalıyım. Küçük bir şehre giderim sanırım. İstanbul'da sakin bir yaşam sürdürmek çok zor. İstanbul'u 32 yıl boyunca çok iyi analiz ettim artık. Her şeyini biliyorum. Burada hasta olur insan, stres yüklü bir şehir. Sırtımda kaldıramayacağım kadar melankoli bulutları yüklü. Çok ağır bir hayat benimki. Başkalarının önemsiz gördüğü şeyleri önemli görüyorum. Haddinden fazla değer veriyorum insanlara. Ben mesela hiç para tutamam elimde, birilerini sevindirmek isterim hep. Hediye almaktan çok vermeyi severim. Çünkü birini mutlu etmek bir an dahi olsa, sevinç kaynağıdır benim için. Boşa harcamak gibi görünebilir, dediğim gibi dolu bir yaşam tarzım yok. O da boş olsun ne olacak. İnsan bir sebep bulmalı, kendini motive edebilmeli. Yoksa insan olmuşsun ne fayda. Hayvandan bir farkın olmalı. Eskiden ağlardım, ufak tefek şeyler bile gözlerimi sulandırırdı. Şimdi mimik bile oynatamıyorum. Ağlamak isterdim yine hıçkıra hıçkıra. Başlangıçta dediğim gibi yaşadığını kimsenin bilmediği bu adamın öldüğünü de kimse bilmezdi. Kimse bilmeyecekti..