Vazgeçtim..

Bugün
Bir alışkanlığımdan vazgeçtim.
Eve götürürken yediğim ekmek köşesinden de belki 
Bu yüzden vazgeçmiştim
O gün büyüdüğümü anladım.
Bugün olgunlaştığımı...

Hep kaçmıştım ama şimdi kaldım
Bu, ait hissetmediğim şehirde
Yeterince rüzgar yedim.
Ve sadece yağmur yağıyorken ağladım.
Ben bugün vazgeçtim kendiliğinden
Zaten hiç olmayan birinden...

Büyük bir yangını atlatmış orman gibi
Çok eksik düşlerim..
Ama daha vakit var.
Elbet tekrar yeşilleneceğim..

C.B.

Hatıra..

Çok düşünmem eskitmemek adına güzel hatıraları..

Kutusunda, kirlenmeden kalmalı..

Hayatın olağan akışında unutmalıyım hatta

Ola ki düşersem ve kalkmak da zorsa.

Karanlığa karışıyorsam yavaş yavaş..

O kutuyu açıp, yeniden hayat doldurmalı bana

Hatıralar ve birkaç yüz..

C.B.

Manzara..

Günün bitmesini isterim bir an önce, gece daha rahat işliyor kalemim..

Her şey önemsiz ya da hiçbir şey değil. Sadece bakış açıları değişiyor. Manzaraya uzaktan bakmak güzel ama yakından anlaşılmaz bile. Uyumlu parçalar şehrin her köşesine dağılmışken, aramak da gereksiz. Duygular, kişiler, umutlar. Hepsi eksik, yarım yamalak yaşamaya da alışmışız işin gerçeği. İstikrarlı bir kaybediş var ortada. Herkes muhakkak bir şey kaybetmiştir ama bazı insanlar hiç kazanamamıştır mesela. Hayatın gerçeği mi bu, yoksa aynanın kusuru mu? Yeterince benzemiyor muyuz insana? Kızıp, sövdüğümüz kişiler gibi görünüyor ama düzene isyan bizimki. Kaç kişi mutluluktan ağlamıştır? Mutlu olmak ağlatmalı insanı. Acı, dert, keder değil. Yaşayıp tadını alabilmeli insan şu hayatın. Kendi çözebilme intimali varsa bir sorunu insanlar ağlamaz zaten, girer yükün altına kaldırır. 

Ortasında..

Yolun ortasından yürüdüğüm gibi, ömrün de ortasındayım şimdi..

Karton sığınağımda üşüyorum belki ama sonuçta özgürüm. Bu üşüyüşler sayesinde insan kalabildim hala. Bir çeyreğinde sadece büyümek, bir çeyreğinde ise tekrar çocukluğuma dönebilmek istemelerimle geldim ortaya. İyi insanlarla da karşılaştım, belki bir nebze geliştirebildiysem kendimi bunu onlara borçluyum. Hala içimde biraz umut kaldıysa, onların aşılamalarından. Şimdi bakıyorum da önümde yol bitmiş, orman başlıyor. Hayatta kalabilmek için ekstra çabalamak gerek. Fazla düşünmeden hareket etmek lazım, içgüdülerine kulak vererek. Zaten düşünerek de çok hata yaptım, bari zaman kaybetmeyeyim artık..

K/ayıp..

Planlarımı kimseye anlatmıyorum sırf bir soru öbeğinden kurtulmak adına. O da "ya sonrası?" 

Sonrasını düşünemedim hiçbir zaman. Sadece a planı o kadar. Tutmazsa sürükleniyorum. Akışına bırakmak olgusu bünyeme raptiyelenmiş sanki. Kaçıncı kez buruşturduğum kağıt bu, açılış cümlemi seçemediğimden. Kaç kez kaybettiğini de belirli bir süre sonra unutuyor insan. Başlarda sayıyor elbette ama sonunda şaşırıyor hesabı. Hepimiz kumarbazız çünkü hayat bir kumar. Kağıda, zara gerek yok. Ya biraz vakit kazanıyoruz, ya gerçek mutluluktan bir zerre. Ama çoğunlukla yanlış seçimlerden kaybediyoruz madden-manen.