Ortasında..

Yolun ortasından yürüdüğüm gibi, ömrün de ortasındayım şimdi..

Karton sığınağımda üşüyorum belki ama sonuçta özgürüm. Bu üşüyüşler sayesinde insan kalabildim hala. Bir çeyreğinde sadece büyümek, bir çeyreğinde ise tekrar çocukluğuma dönebilmek istemelerimle geldim ortaya. İyi insanlarla da karşılaştım, belki bir nebze geliştirebildiysem kendimi bunu onlara borçluyum. Hala içimde biraz umut kaldıysa, onların aşılamalarından. Şimdi bakıyorum da önümde yol bitmiş, orman başlıyor. Hayatta kalabilmek için ekstra çabalamak gerek. Fazla düşünmeden hareket etmek lazım, içgüdülerine kulak vererek. Zaten düşünerek de çok hata yaptım, bari zaman kaybetmeyeyim artık..

Vites küçültmenin zamanı da geldi, hıza gerek yok artık. Gözümü kapattığımda kiraz ağacının tepesinde poşete kiraz doldururken, açtığımda 20 sene sonra bu satırları yazıyorum sanki. Ahh boşa harcadığım yıllarım..

Bitmeyecek gibi gelir ızdıraplar ama biter eminim. Bitecek gibi gelir mutluluklar belki de bitmez kim bilir. Değerini bil her iki ânında. Ne mutsuzluğumun değerini bilip dersler çıkardım kendime ne de mutlu anlarımı, mutsuz zamanlarımda hatırlayabilme amacıyla kopyalayabildim zihnime. İşte öyle..

Ömrün ortasında...

Yolun ortasında...

Yalnızlığın ortasında..

Bir yerlerdeyim şimdi...