Kalakalmak..

Yola çıkmak mı, yoldan dönmek mi? Ya da kaldığın yerde sürekli kalakalmak mı?

Ben kalanlardanım, bir vakit gitmişim gidebildiğim kadar. Pişmanlık olmuş, memnuniyetsizlik olmuş geri dönmeyi ise kendime yediremiyorum sanırım. Gittiğim kadar gidip de bir arpa boyu yol alamamışım ki zaten. Benim bahsettiğim gitmek bir şehirden başka şehre değil. Gönüllerden gitmişim, düşüncelerden gitmişim. Yoksa yol dönülür elbet, zamandan bol ne var. Yani manen gitmişim buralardan ve bir yerde de kalmışım. Dönemiyorum, hangi yol döndürür bilmiyorum. Hangi fikrimi değiştirirsem doğrusunu bulurum bilmiyorum..

Basit görünür ama karışık işte. Bir hayat hikayesi gibi, yaşamayan bilemez. Tahminler yanlış çıkar. Nerede kaldığımı anlatmayacağım, ama nasıl geldiğimi de anlatmayacağım. Sadece bir kelimeyle özetleyeceğim. O da "sevgisizlik"

Psikologlarda çocukluğa inme olayı vardır ya. Gerçekten de asıl problem çocukluğum sanırım. Her şeyi tetikleyen çocukluğumda yaşadığım olaylardan başka ne olabilir ki. Parasız kalmışım, para kazanılır. Sevgilim terk etmiş, sevgili bulunabilir. Ama çocuklukta yaşananlar ne unutulabilir, ne de yamanabilir. Güçlü olmadığımı her zaman söyledim burada. Baştan kaybettiğim her zaman aşikardı. Benden daha kötü durumda olanlar yok mu? Var elbette, ama ben aşabilenlerden değilim. Bazıları aşar, bazıları aşamaz sonuçta. Benim gibi baştan kaybetmişler yok mu şu dünyada? Var..

Yalnızlık sınırlarımı aşamayacağımı biliyorum. Bu dünyada yaşamıyorum sadece bulunuyorum..

Yaz kış pencerelerim açık ama perdelerim kapalı olacak. Kendimi daha da soyutlayacağım, daha da sindireceğim. En sonunda nefes alamadığımda neler olacak göreceğim..