Sevmek ve Ölmek..

Bilinmezi düşünmek yorar insanı, yazılmış ama henüz gerçekleşmemiş şeyleri düşünmek yorar. Oysa yarın öleceğin yazılı olsa bile düşünmemelisin. Karakterini geliştirebildiysen, evrensel doğruları uygulayabildiysen neden düşünüyorsun ki? İnsanların büyük çoğunluğu maddeye tapıp, manayı kendilerinde ararlar. Yıllar önce bir şiirimde dile getirdiğim gibi. Sevilmeyi boş ver, yaratıcıdan başka kimse sevilmeyi hak etmez. Sen bir insanı yaratıcıdan daha fazla seversen cezalandırılırsın onun tarafından. Seni onsuz yaşatır ve gayet de yaşarsın..

Belki sevgi dediğimiz şeyin anlamını bile bilmiyoruz. Sevgi diyerek öldürüyoruz, oysa sevgi için yaşamalı ve yaşatmalıydık..

Bir amacım yok gibi gelirdi bazen. Ne diye yaşıyorum diye düşünürdüm. Ben de mülk uğruna mı yaşayacaktım ve olmadığında yaşamam gereksiz miydi? Geçenlerde bir daha düşündüm bunu ve cevabının da çok basit olduğunu fark ettim. İnsanın amacı başladığı yere dönmek olmalıydı. Bunu da vicdanını rahat tutarak sağlamalıydı. Bir şekilde doğdun ve bir şekilde öleceksin. Dolayısıyla başladığın yere döneceksin. İnsanın amacı ölüme dek ruhunu olabildiğince az kirletmekti bana göre..

Olasılıklarla büyür, olasılıklarla yaşarsın. Bir gün hiç var olmamış gibi olacaksın. Seni tanıyan en son insan da öldüğünde. Tabi tarihe bir eser bırakmadığın müddetçe. Bu da insanların büyük çoğunluğuna denk geliyor..