Kıssadan..

İnsanlar hakkında en bilinmesi gereken şeyi biliyorum. Çok boş konuşuyorlar, en azından benim bugüne kadar tanıdığım insanların neredeyse tamamına denk düşüyor. Dinliyorum yine de onları, sözlerinin buhar olduğunu bile bile dinliyorum. Çünkü bozmak istemiyorum kimseyi, yazışmalarımı kısa cümlelerle sürdürüyorum, cümle bile olmuyor bazıları bir iki kelimeyle geçiştiriyorum. Yeterince insan görmüşüm, tanımışım, kimse şaşırtmıyor artık beni..

"Bir dem daha koyu

Gökyüzü ve olayların içyüzü

Yaz'ı alelacele gönderdim, çağırdım güz'ü

Çok yaş almadığım halde

Fersahlarca uzak geliyor çocukluğumun gündüzü.."

Yazdığım bu dizelerde milyonlarca hayat hikayesinden birisi saklı. Fazla üretken biri değilim ama işte bazen yazabiliyorum. Her şey 2011 yılının Kasım ayında başladı. 10 seneye yakın ilaç kullanıyorum. Fıttırmamak için de ömrümün sonuna kadar kullanmam gerekiyor. Fazla düşünmememi sağlıyor. Çünkü düşünmek bana iyi gelmiyor. Beni tanıyanlar yaşadıklarını yaz diyor ancak yazamam ki. Hem kitap yazmak kolay bir iş değil, en azından 500 kitap okuman gerek (kaliteli) bir kitap yazabilmen için, hem de aldığım ilaçlar yaratıcılığımı öldürmüş vaziyette. Artık en fazla bir A4 kağıdını önlü arkalı doldurabilirim sanıyorum. Çünkü aklıma bir şey gelmiyor cidden..

Eski bir arkadaşımı buldum geçenlerde, yıllar önce aramıza kara kedi girmişti onunla. Bir mesaj attım kendimi tanıttım, hatırladı beni. Oldukça da sıcakkanlı davrandı, pandemi biraz durulunca buluşma sözü verdik birbirimize. Sayılmayacak kadar çok kişiyle kendi hareketlerim yüzünden ayrı düştüğüm geliyor aklıma. Aslında çoğuna bir özür mesajı yollasam geri dönmeseler bile bir hoşluk yapmış olurum. Ne bileyim biraz da kendimi hatırlatmak istemiyorum sanırım. Yoksa özür dilemekten öykünmem hiçbir zaman. 

Zamanında okuldan önce sabahları evine gidip birlikte playstation oynadığımız bir arkadaşım vardı. Çocukken çok kavga ederdik, annesi okula gelirdi, beni çok severdi. Sonra onla hiç kopmadık çok iyi bir arkadaşımdı bahsettiğim. Neyse o da evlenmiş, hatta eşi hamileymiş. Bana hala oluyorsun dedi. Sevindim onun adına. Yaşıtlarım ailelerini kurmaya başlamışlar. Hatta boşananlar bile olmuş. Büyük bir sorumluluk evlilik, hayatta alamayacağım sanırım üstüme bu sorumluluğu. Küçük halam hiç evlenmedi mesela tek başına yaşıyor. Komşuları ona yetiyor. Ben de onun gibi olacağım gibi geliyor. Büyük konuşmamak gerek ama durum onu gösteriyor..

Gençliğimi biraz daha iyi yaşamak isterdim. Ama benim kadar bile yaşayanlar da olmamıştır fazla. En iyisi ileriye bakmak. Geçmiş hep aynı kalır, geleceği değiştirmek gerek..