S/istemsiz..

Kar yağarken hiç üşümemiştim, ne zaman ki karlar erimeye başladı soğuğu hissetmeye başladım. İnsan da böyledir, sıcağı sıcağına hissetmez de belirli bir süre sonra soğuğun acısı çıkmaya başlar. O an anlamazsın, biraz düşününce dank eder. Hareketler başlangıçta dikkat çeker, ama sözcükler geri planda kalabilir. Her şeye dikkat edemezsiniz, bir şeyler illa ki gözden kaçabilir..

Bir şeyler yazdım ve sildim. Mükemmeli istediğimden ve mükemmel olmamasından değil. Sadece bazen silmek gerekir, üzerine yazacak kadar düzensiz olamaz insanlar. Yazdıklarınızı silin, yaşadıklarınızı silmeye çalışın, kişilerin üzerini çizin. Kalemi biz tutuyoruz sonuçta ve silgi de kalemin ucunda. Sayfanızda yeteri kadar yer açıldıysa ne mutlu..

Bulanık gördüğüm zamanlarda hayat daha ışıltılı ve bilinmezdi. Göremediğim yerleri tahmin ederdim, boşlukları ben tamamlardım, tatlı bir körlüktü diyebilirim. Şimdi net görüyorum, hiçbir yeri tamamlamama gerek kalmıyor, ama gördüklerim neşemi kaçırıyor çoğu zaman. Çünkü bulanık gördüklerimi iyiye tamamlamaya alışmışım ve kendiliğinden tamamlananlar gerçekten korkutucu olabiliyormuş. Görmesem de olurmuş ama görüyorum. Öğrenmesem de olurmuş diyebileceğim şeyleri öğreniyorum..

Nasılsa geçip gidiyorsun, nereye gidiyorsun diye sormazlar. Kanıksıyorsun ve öylece duruyorsun çatlamış aynanın karşısında. Bazen bekliyorsun, bazen sabırsızca davranıyorsun. Çoğu zaman başka tercihlerle yanıltıyorsun kendi gerçeklerini. Bir bakmışsın, yol bitmiş. Boşlukta yürüyorsun birkaç saniye. Boşlukta yürünür mü? Yürünüyor..

Hayat böyleydi. Evren sistemliydi, insan sistemsiz. Yaşamak bilinçliydi, nefes almak istemsiz..