Bugünün değil, o günün yarını..

Her şey bittiğinde değişecek bu sinir bozan algoritma. Her şeyin bitmesinden kastım, benim bir soluk daha alamamam, bir blog daha yazamamam. 

Hep böyledir çünkü, Orhan Veli'nin dediği gibi "Ölünce biz de iyi adam oluruz"

Saklanacak küçük bir oyuk bulamadıysa, çevikliğin bir önemi yok, sadece süre uzuyor. Sonuç hep aynı; büyük balığın midesi. Yormadan, yorulmadan ölmek isterim. Ama tam tersi olacağını biliyorum. Canım bir türlü çıkmak bilmeyecek..


20'li yaşlarımın başında deniz fenerinin oraya oturup Haydarpaşa Garı'na bakarak bira içerdim. Neler düşünürdüm hatırlamıyorum. Ama geçmişi değil geleceği düşünerek yudumlardım biramı. Şimdi tek düşündüğüm geçmiş. Geçmiş yaşlandırmadı beni, geçmişi düşünmek yaşlandırdı, kuruttu beynimi. Hep vicdanımı karşıma aldım, hesaplaştım onunla. O da beni şamarladı her seferinde. Yüzümü, düşüncelerimi, karakterimi her şeyimi eskitti. Ben 2020'lere ait bir adam değilim..

Belki sigarayı içime bu kadar uzun çekişlerim, ara ara yuttuğum dumanlar yaşama isteğimin kalmamasındandır. Bunu kendime itiraf edemiyorum.

Yarın bütün dertler çözülecek belki. Yarın ben olmayacağım..