Nefret kuraklığında yağmur bekliyor biçare yüreğim. Bu iklimde sadece nefret edebiliriz birbirimizden. Hiç tanışmamak bir yöntem, ne kadar az kişi tanırsak o kadar üzülürüz...
Yanmayı baştan kabul ederek geldik bu dünyaya pervaneler gibi. Yaradılışımız bu sorgulayamam.
Kaç kişiyi gömdüm toprak altına sadece unutmak için. Ne kadar uğraşsam da rüyalarıma girmelerine engel olamadım.
Yalnızlığım çok gürültülü, biraz daha sessiz olmasını isterdim. Oysa insanlığın bitmek bilmeyen laf kalabalığından kaçmıştım..
Gecenin ilerleyen saatlerinde hala ayaktaysam, ışıkları kapatırım. Dışarıdan görünmesin yalnızlığım.
Söylenenler söylendi, hikaye kalmadı artık. İyi-kötü bir kapanış cümlesi gerekiyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.