Siyah..

Hüzün küçük bir yol bulmuş asfaltta, çiçeklenmiş. Kontrol edemiyorsun demek ki. Kendimi sert ve korunaklı düşünürken bir bakmışsın çenemden yere damlıyor gözyaşları. Ağlamam dediğimde ağladım, düşmem sanıyordum düştüm ve ölmem dediğim anda öleceğim. Acıtmayan yenilgilere yaşam deniyor, acıtan yenilgi ölüm demek. Canın bedenden çıkması acıtır sanıyorum. Kimse kazanmıyor para insanların ürettiği saçma sapan bir materyal. Birde onun esiri oluyorlar. Huzuru, güveni, sağlığı, zamanı satın alamazsın. Yaşlandığında trilyoner ol, gençliğini satın alabilir misin? Yani muhakkak bir şeyler kaybediyoruz, paradan daha değerli şeyleri..


Kuruyan yaramın kabuğunu atmalıyım bir gün. Kabuğa bakmak mı daha acı verir, kabuğu soyduğunda kalan iz mi? Belki de soyduğumda tekrar kanayacak o ihtimal de var. İnsan en mutlu anında darbe aldığında sersemliyor, öyle bir sersemlik ki keçileri kaçırmak deyimi hafif kalıyor. Bir zamanlar kanım kaynardı, kendine güvenin doruklarındaydım. Zehirli bir hançer sıyırdı parmağımı. Düşüş o düşüş. Bir daha o günlere dönemeyeceğim, bedenen değil zihnen...

Artık siper kazacağım, hedef olmama, görünür olmama ve saklanma adına. Çünkü düşmek istemiyorum artık. İyileştirmeliyim kendimi ne kadar olursa. Hepsini kaybetmekten, yeterince kaybetme noktasına gelmeliyim. Kalmalı biraz kırıntı..

Farklı bir zaman diliminde, farklı kişilerce yaşanacak mutsuzluklara...

Hep siyah..