Seyir..

Yolda hızlı bir şekilde giderken, kartondan yapılmış bir polis arabasından tırsmaya benziyor bazı korkularım. Basit korkular biriktiriyorum sanki. Korkmadan yaşanmayacağını tecrübe edenlerden duydum..

Bu seyirde vardığım yerlerden daha fazla yolda kaldım. Kimse de durup yardım etmedi açıkçası. Hep tek başınaydım, bu yüzdendir ki favori şarkım Kesmeşeker'den "Tek kişiyim ben hala" oldu. Bazen çıldırdığım oldu yalnızlıktan. Ama yalnızlığın öğrettiği çok şey oldu. Kişilere bağımlılıktan kurtuldum. Kimse beni rezil edemez artık, körü körüne hiçbir şeye bağlanamam artık. Öfke kontrolünü becerebiliyorum. Bir şey kıracak kadar, duvarları yumruklayacak kadar sinirlenmiyorum. Birinin esareti altına girmek çok kötü bir duygu. Ben bunları yaşadım zamanında. Gerçekten de belirli bir vakit geçince düzeliyorsun. Sular duruluyor ve kendini buluyorsun. Geçmeyecek sandığın her şey geçiyor. 8-9 yaşlarında bakıcı ailemin yanındayken bir an önce büyüyeyim diye Tanrıya yalvarıyordum. O derece zor durumdaydım. 20 yıl kadar geçmiş üzerinden, büyüdüm nihayetinde. O sorunlarım geçti ama başka sorunlar peydah oldu. Bunlar da geçecek ve sonunda ölüp gideceğim. Ne mutluluklar kalıcı ne de acı veren duygular. Böyle olması gerçekten insan için en iyisi..



Pişman olduğum çok şey var tabi. Bu duyguyu da her ademoğlu hissetmiştir. O keskin virajları olabildiğince yumuşak dönmek o zamanlar zor gelmiş meğersem. Esneyemediğim için çok kırılmışım. Ama hayatta u dönüşü diye bir durum söz konusu değil. Yalnızca ileriye gidiyor insan, durup soluklanamıyor bile. İyi ya da kötü anı olarak kaydediyorsun her şeyi, olmadık anlarda ortaya çıkıp uzun uzun düşündürüyor seni. Onca kötü olgunun içinde bir şey var ki o olmasa yanmıştık. O da "alışmak"  

Her şeye alışır insan, her şarta, her ortama. Bazen alışkanlıklar çok üzerine gelir insanın. Bir raddeyi geçtikten sonra intihar diye bir düşünce ortaya çıkar. Sıkılırsın sonunda yaşadığından, yaşattıklarından. Umarım kimse o raddeye gelmez..

Bu seyir elbet biter, anladıkça-anlaşıldıkça..