Kimsesizliğin getirdiği bir sonuç değil bu. Ne de olsa seçebilme şansımız vardı. Birine yoldaş olabilirdik, biri bize olabilirdi. Aile olabilirdik, ama istemedik. Yakınmanın lüzumu yok, hak ettiğimiz buydu. Mutluluk kırıntılarıyla doyabilir miydik? Sadece o biraz sıkıntılıydı. Çünkü eli bol olmayan birinin yemek yapmasına benziyordu mutluluk. Lezzetli parçalar azdı, koklatmak denebilirdi buna. Mutluluğu az biraz kokluyorduk..
Belki de bu yüzyıla ait insanlar değildik. Uzun yaşamaya alışkın değildik belki. 30 yaşında ölmemiz gerekiyordu. Çünkü hiçbir motivasyon olmadan uzun yaşamanın ne anlamı vardı ki? İşte böyle kimsesizlerdik biz. Şehrin ara sokaklarında turlayıp meydanlara hiç çıkmayan. Yinelediğimiz monologlarımız vardı, sohbet yerine koyduğumuz. En büyük problem gecelerin uzunluğuydu. En kısa gece sanılan gece bile en uzunuydu. Düşünmekten uyumaya da fırsat kalmıyordu ki..
Mavi gökyüzünün griye dönmesini beklerdik. Kaosu severdik, yoksa her gün birbirinin aynısıydı. Biz ölü bakışlı çocuklar, kimsesizliğimizi sonunda kabullendik..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.