Kelam..

1.

Bir yerden başlamalı, siyahı önce griye sonra da beyaza açmalı. 

Düşerken bile manzaranın tadını çıkarmalı. 

En başta bahanelerden kurtulmalı, 

Nedenlerin bir önemi olmamalı. 

İçine nefes üflenmiş bu çamuru yaşatmalı, yaşatmalı..

2.

Sırasız devrik cümlelerimle çözememiştim çoğu yaşanmışlığı. 

Zamanında harcamak için biriktirmez mi insan? 

Ben biriktirdim ama hiç harcayamadım, 

Harcayabileceğimi de zannetmiyorum. 

Olsun, bunu başaranları izlemek de güzel. 

Duygularımın önünde duramıyorum, oysa dalgakıranlar inşa etmiştim önlerine. 

Taşıp duruyor, hem kendimi, hem de başkalarını zor durumlara düşürüyorum. 

O masum çocuk ne zaman öldü, onu düşünüyorum. 

Hatırlamam gerekiyordu..

3.

Ucundan sımsıkı tuttuğum dalın çatırdadığını duyuyorum. 

Çok tırmandım kendi içimde, ama vaktinde inmeliydim işte. 

Egomu yonta yonta, talaş parçacıklarına çevirmeli, 

Sonrasında da etrafı süpürmeliydim onlarla. 

Neticesinde korkuyorum. 

Hiç ayrılamamaktan bu kokuşmuş dünyadan. 

Hep aynı şeyleri yaşamaktan, yaşatmaktan.. 

4.

Öylesine davranışın böylesine sonucu işte. 

Hayat bana gülerken ben ciddiydim, 

Ben gülerken hayat ciddiydi. 

Hiçbir zaman anlaşamayacağımız belliydi, belliydi..