Yaklaşık bir buçuk aydır yoktum. Kendi isteğimle ara vermiştim. Ancak arada bir şeyler oldu, kendi adıma üzücü şeyler. Biraz ondan bahsetmek istiyorum..
15-16 yaşlarından itibaren her gün kola içmeye başlamıştım. Bu yaşıma kadar da devam ettim bu alışkanlığıma. Yakınlarım ve arkadaşlarım içme şu zıkkımı diye kendilerini paraladıkları halde, içmeye devam ettim. Yakın tarihlerden beri gözlerim çok yanıyor, başım çok ağrıyordu. Sen de diyabet var diyorlardı ama tahlil yaptırmıyordum. Artık dayanamadığım için en sonunda yaptırdım. Sınırı iki kat aşmışım, yoğun bir şeker hastası olduğum ortaya çıktı. Böyle bir hastalık muhakkak çıkacaktı. Çünkü bakmıyordum kendime. Burada diyordum ya, 40'lı yaşları göremem diye. Bu da ispatlar nitelikteydi bu sözümü. Neyse şimdi günde 4 tane ilaç kullanıyorum, diyete başlayıp ekmeği kestim. Kolayı da tabi ki. Başım ve gözüm ağrımıyor, ilaçlar olumlu etki yaptı. Yaşamak iyi mi kötü mü bilmiyorum. Sadece acı çekmek istemiyorum, onu biliyorum.
Onun haricinde kayda değer bir şey olmadı. Dinlendim işte. Buraya yazmayı da çok özledim. İnsanın içindekileri dökebileceği bir yer olması çok güzel bir şey. Burası olmasa ne yapardım bilmiyorum. Çünkü ben fiziksel olarak kağıda yazı yazmayı sevmem. Klavyeye alıştırmışım kendimi. Yine paylaşımlarıma tam gaz devam edeceğim. Yazmak sakinleştiriyor beni. İçimdeki toksinleri atıyorum, kafamı taktığım şeylerden başımı kaldırıyorum yazarken.
Okuyanlarım varsa onlara selamlar. Buradayım, ait olduğum yerde..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.