Vakti öldürme vaktidir yeniden..
Yeterince öldüğümü düşünüyorum yaşanan/yaşanmayan anlarla. Kaybetmenin sonu yok belki ama kazanmanın var. Bir seviyeye kadar devam eder bu kumar. Kazandığında masadan kaldırmadıkları için, kalır kaybedersin. Zararını minimumda tutarak kalkmana izin verirler belki, bunun için şükran duyarsın. Donu, gömleği bırakmadığın için şükredersin. İşte böyledir almasına kolayca alır hayat. Sıra vermeye geldiğinde süründürür ve bir çay kaşığı verir ne verecekse. Sadece para için değil, aşk, mutluluk, sağlık, huzur aklınıza ne gelirse. İhtiyaç duyduğunuzda bir parmak bal bile çalmaz ağzınıza..
Arka planda insanlar ne durumda? Bilen biliyor da, bazıları bilmiyormuş gibi yapıyor. Bazılarının dünyadan haberi yok doğru. Arka planda hayallerimizi kurumuş bir ağacın dallarına asıyorlar. Yaşamanı bekliyorlar pişkinlikle. Hiç ile ne yaşanabilir? Hiçbir şeyi yok insanların, olanlarda akıp gidiyor mazgala. Ne kadar kolay...İnanılmayacak kadar...
Bir yerde durur muyuz? Bir yerde bizi bekleyen güzel sürprizi görür müyüz? Beklediğimiz o günler gelir mi? Çekilen bunca cefaya karşılık biz de sefa sürer miyiz bir gün?
Bekleyelim mi?
Gidelim mi?
Beklememek gerektiğini öğrendim bunca yılda ama gitmek için de bir türlü ya vakit bulamadım ya cesaret edemedim. Ortası yok mudur? Beklemeden gitmesek:))
YanıtlaSilOrtası bekletilmemektir bence de. Seçimlerin hepsi zor gerçekten. Anlıyorum sizi. Ben de belki sizin kadar olmasa da geçmişimdir yakın yerlerden. Herkesin bir hikayesi var, diğer hikayelerle kesiştiği noktalar var bu hikayelerin.
SilTeşekkür ederim güzel yorumunuz için :)