İstanbul'un havası dengesiz nesi düzgün ki zaten. Pencereyi açıp odayı havayla doldurdum. Geceden kalan ıvır zıvır çöpleri toplayıp poşetlere koydum. Ama çıkıp atmadım, üşendim. Zaten başıma ne geliyorsa bu üşengeçliğimden geliyor, belki de tembelliğimden bilemiyorum. Bugün de renksiz ve soluk geçecek belli ki. Bu hayatı kimse İstanbul'a ve kendine yakıştırmaz sanıyorum. Aslında azınlıkta değilim, şehrin yarısından fazlasının hayatında beyaz renk bile yoktur. Sadece siyah ve gri..
Aklımdan geçen bir başka düşünce ise sigarayı bırakmak. İrademin olduğunu biliyorum ama yapacak bir şey bulamadığımdan içiyorum sanırım. Yani ne bileyim, sigarayı bırakanların halini görüyorum. Kilo alıyorlar, toparlayamıyorlar, bir de insan vücudu belirli bir seviyede nikotine alışmış oluyor. Aniden sigarayı bırakıp, ölenler duydum, aslı astarı nedir bilmiyorum. Sigarayı azaltarak bırakabilir miyim? Çünkü birden kesersem hep aklımda olacak ve aklımı çelecek bir vamp'casına.
Ne kadar çalışırsan çalış, başka yerden sorar hayat. Her şeyi bilemezsin sonuçta. Bilge değilim, seyyah değilim, aziz de değilim. Günahlarım var, cahilliklerim ve göremediğim milyonlarca olay, milyonlarca yer var. Kadıköy'de doğmuş ama ara sokaklarında kaybolmuş biriyim..
Bir karikatür vardır, adam sabah kalkar perdeyi açıp dışarı bakar. "Bu ne lan dünün aynısı" der. Benim için de günler böyle. Her gün birbirinin kopyası. Yarın da böyle olacak, bir ay, bir yıl sonrasında da. Belki yağmur veya kar yağacak ara sıra dışarıda. Ama benim içim ve hissettiklerim hep aynı olacak.
Kırılma noktaları vardır hayatta. Ya iyiye kırılır, ya kötüye. Ben de yaşadım o noktayı, bir kere kırıldı ve hep aynı seyretti. Bugünler hep dün yaşadıklarım gibi geldi ve geçti. Yani sözün özü bugünler dün; yarınlar hayal oldu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.