Düşmeye Geldim..

"Vuruldum kapında düşmeye geldim.."

Böyle hikayeler de vardır elbet. Ama piyango misali yüz milyonda bir vuruyor olabilir. Öyle açık bir şarkı sözüdür ki bu ne anladıysanız o. Kişi son nefesini vermek için sevdiğinin kapısına yol alır ve orada ölür. "Aşk; birine seni yok edecek gücü verip, bunu kullanmayacağına dair ona güvenmektir." Bunu hafızamdan yazdım ama buna benzer bir söz demişti bilgenin biri. Öyleymiş..

Erkek her daim güçlü kalmalı bu devirde. Çünkü en ufak güçsüzlüğünde dünyalar başına yıkılıyor. Kadın düştüğünde kurtarmaya hevesli bir sürü insan bulursunuz da. Erkek düştüğünde bütün sırtlar ona dönüyor işte. Onu öyle sevse ki güçsüzlüğünde şefkatli bir anne gibi, savaşıp başarırken gururlu bir baba gibi olsa. Bulamazsınız..

Realist, rasyonalist olmak lazım. Aşklar para suyunu çektikçe aynı oranda azalır ve kurur gider. Bunu artık biliyoruz. Kimse saf bir sevgi aramıyor artık. Tekerin yürümesinin, rahat yaşayabilmenin, her şeye ulaşabilmenin yolunu arıyor. Kimse partnerinin gözlerinin içine bakıp da kendisini görmüyor. Benim ergenliğimde Yalın diye bir şarkıcı vardı. İyi patlama yapmıştı o yıllarda. Ne demişti Sahte isimli parçasında;

"Siyahına pembe inandırılmış birliktelik.

Gündüzüne mumlar yaktırmış emanet aşk yenik."

Yani öyle biri yok. Kusura bakmayın yalan söyleyemeyeceğim. İnşallah da maşallah da deseniz. Öyle birileri yok. 20 yıl öncesinde kaldı o kimseler. Türk Lirası'ndan 6 sıfır attıklarında onlar da tedavülden kalktılar sanki. Telefonun bir uzuv olmadığı yıllarda Whatsapp, Telegram gibi uygulamalar yokken "Aklımdasın" anlamına gelen çağrı bırakma zamanlarını hatırlar mısınız? Gariban ama hakiki aşıklar olabilirdi işte onları gerçekleştirenler.

Nasıl bir dinozorum ki bunları dünmüş gibi hatırlayabiliyorum? Öyle çok şeye tanık oldum ki. İkinci Perde isimli yazımı nasıl yazdığımı sanıyorsunuz? Çok samimi bir arkadaşım vardı. Vurulmuştu ve kapısında ölmeye gitmişti işte. Harem otogarından öğlene doğru aldım onu. Bana söyledikleri "Gittim, dil döktüm. Başka biri var dedi bana". "Dönecek otobüs param vardı sadece, evinden otogara kadar gecenin zifirinde otobanın kenarından ufuğa doğru yürüyordum, gün yavaşça ağarıyordu. Gözlerim buğulanıyordu ve otogara hiç varamayacakmışım gibi geliyordu." Bana sadece bunları söyledi, gerisini ben kurguladım. O kadar etkilemiş ki beni, üzerinden 18 sene geçmesine rağmen hala net hatırlıyorum. O ruh halini, o yılgınlığını. Onun kadar benim de canım yanmıştı, çünkü kendimi onun yerine koymuştum.

O zaman anlamıştım her şeyin sahte olduğunu. Her başladığımda böyle biteceğini bildiğimden kırıksız atlatmıştım gönül kazalarını. Aklım takılmıştı, depresyona girmiştim. Kırık olmasa bile kaldırabilmek asıl zor olan. Bunu kadınlar anlayamaz işte. Kadınlar kız arkadaşlarına ağlayarak anlatırlar, teselli verirler, çikolatalı dondurma yerler bir süre. Sonra makyajlar tazelenir ve olay biter. 

Erkeği bir şeyi olduramamak bozar. Bu sadece ilişkilerde değil. Bir kavanoz kapağını açamamak bile bozar. Çünkü erkeğin her problemi çözmesi gerekiyordur. Hayatı kolaylaştırması gerekiyordur. 

Bunlar zor işler işte. O yüzden çoğu adam zor durumdayken şu sözü söyler ve tebessüm eder: "Zaten bahtım olsa anam kız doğururdu."

Yani sözün özü "Gönül yarası bu, unut çaresi bu."