Efkarlı ve Dumanlı..

Günler neden böyle hızlı geçiyor? Neyden kaçıyorlar? Benden mi?

Zamana yetişmeye çalışırken, zaman eskitip geçiyor. Fazla vaktimin kalmadığını hissediyorum. Tam oldu derken olmaz ya bazı durumlar. Ben de tam uyum sağladığım an toz olurum buralardan. Çünkü hayatın sivri bir mizah anlayışı vardır. Esprilerine gülünmez ama en çok o kazanır, kumar misali her zaman oynatanın kazandığı gibi. 

Ağacı kurt, insanı dert yer sonuçta. Ne kadar heybetli olursan ol, bir dert büyür içinde ve birden paydos edersin. İçimdeki dertler yavaş yavaş boy veriyorlar. Belli etmiyorum ama durumum zor gibi. Hasta olduğumu söylediğimde hep benden sağlıklısın diyorlar. Ama bilmedikleri şu, ben içim ne kadar kederli olsa da hep gülümsemeye çalışırım. En kötü anda bile espriye vururum. Ne yapayım yani insanların zaten kendi sıkıntıları var. Dert mi anlatayım sürekli? Psikologları zengin mi edeyim? Yazıyorum işte. Yazıyorum ve bir nebze sivilceyi sıkıyorum. 

Dertlerini yarıştırmamalı insanlar, dağına göre kar mevzusudur bu. Kaldıramadığında zaten namluyu şakağına dayıyorsun, soluğu bir çatıda alıyorsun. Ama kim dertsiz değildir ki, servet içinde yüzenlerin de bilmediğimiz ne dertleri vardır. Dert dediğin sadece maddi zorluk değildir zira. Hastalıktır, ilişki sorunlarıdır, hayırsız ana baba ya da evlattır vs. Var olmanın dayanılmaz hafifliği diye bir kitap vardır. Ama bence var olmak o kadar ağır bir şeydir ki izah edilemez.

Eylül’e geldik ama o da geçecek bir çırpıda. Birden 2025’te bulacağız kendimizi. Kim bilir ne sıkıntılar eklenecek hayatımıza. Kim bilir ne kötü sürprizler yaşayacağız. “Yaşıyorsun işte öldüğün güne dek..”

Yaşıyor musun?

Bazı şeyler farklı olabilirdi diye düşünüyorum. İsteseydim hepsini gerçekleştirirdim gibi geliyor. Çünkü ben hiç uğraşmadım. Olsun diye bekledim. Ama olması için bir emek vermedim. Ağzıma lokmayı koysunlar diye bekledim, yumurtadan yeni çıkmış bir leylek yavrusu gibi. Uğraşmadan, denemeden hiçbir şeyin olmadığını 30 yaşında öğrendim. 

Keşke denizlerinde boğuluyorum. Ölüp ölüp yeniden doğuyorum ve acılarım katlanmaya devam ediyor. Her gün canımı sıkabilecek bir şey bulabiliyorum mesela. Her gün kukumav gibi düşünüp saatlerce takılı kaldığım anlar yaşıyorum.

Sonunda da böyle olması gerekiyormuş diyerek bağlıyorum. Madem böyle olması gerektiğine karar veriyorum, neden saatlerimi harcıyorum çözmek için? Neden dert haline getirip ömrümden çalıyorum? Bilmiyorum. Belki bir ihtimal acı çekmekten zevk alıyorum. Kendimi kanatmak, ruhumu sıkıştırmak, bunlar mı beni hayata bağlıyor yoksa?

Gidiyorlar azizim. Uzun araç kuyruklarıyla yavaş yavaş çıkıyorlar sınırlarımdan. Bir daha gelmeyecekler. Çünkü daha refah gönüllerde olacaklarını biliyorlar. Ben de çıkışlarını zorlaştırmıyorum önlerini açıyorum onların. Bizim topraklarda diken bile yetişmiyor. Uçsuz bucaksız sarp dert dağlarından başka bir şey yok. 

İyi yolculuklar arkadaşlar.

Efkarlı ve dumanlı bir üfürüşle uğurluyorum sizleri..