Bırak kuytuların karanlıklarında beni hayatın
Loş koridorlarında, demir parmaklıklarında sevdanın
Çekilen her restte kaybedilen pullarda
Savaş meydanlarında umudun bittiği anda
Bir çocuğun elinden şekeri alındığında
Zil zurna olunca tam sızmışken kaldırımda
Gidenlerin ardından dökülen yaşlarda bırak ki.
Gideyim, utanmayayım sefaletimden
Çırpayım kanatlarımı en özgür kuştan daha da yükseğe
Büyük bir bedeldir kefaletim
Kaynar kazanlarda olur belki dengim
Olsun korkum yenilmelereydi benim
Ihlamur ağacından bir tabuta koyun
Benden kalan her ne varsa, sönük bedenimle
Kefenlemeyin önce toprağa,
Sonra sonsuza aitim.
Dünyaya alışamadım ne yapayım
Desinler ki unuttuk beyim
Unutsunlar ki rahat edeyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.