Bir Gün Her Şey Düzelir Mi?

Bir gün her şey düzelir mi?

Alın size 1 milyon değerinde bir soru. Bu soruya ezici bir çoğunlukla insanlar “Evet” diyecektir. Pollyanna olsun olmasın içinde zerre umut taşıyanlar devranın döneceğini söyleyecektir. Ama durum öyle değil işte. “İşçisin sen işçi kal.”

Devran nasıl dönebilir ki? Bir düşünün. Sen, ben ya da bir başkası için nasıl dönebilir? Sevdiğini bulsan, parasızsın. Parayı bulsan, güvensizsin. Para da önüne öyle gökten zembille inmiyor sonuçta. Biriktirmek istiyorsun, borçlardan birikmiyor. İnsanlar kumara neden düşüyor sanıyorsunuz. Ya da bir kuş tepesine yaptığında neden piyango bileti alıyorlar? Çünkü fantezi dünyası böyle bir şey. Hayal ettiriyorlar. Milyarda bir olasılığın başınıza geleceğine sizi inandırıyorlar. Kasa var olan küçük birikiminizi vantuzla emiyor. Sonra borçlar büyüdükçe büyüyor bir yanardağ misali. İnsanlar biliyor devranın dönmeyeceğini. Ama kendilerini kandırmak, başkalarını kandırmaktan daha doğru değil midir sonuçta?

Para tabancalarıyla dolar saçanları izliyorsun, aslında görmek istemiyorsun ama algoritmalar hep önüne düşürüyor. İnsanları dolandırmanın, bu sahte dünyada bir gereklilik olacağını düşündürüyorlar. Şeytanın favori lafı nedir bilir misiniz? “Bir kereden bir şey olmaz.”

Sen de ne olacak bir kere yapayım kurtulayım diyorsun. Sonra ardı arkası kesilmiyor işte. Çünkü dönülmez noktayı geçmişsin artık. Bir çeteye girip de çıkamamak gibi. İstediğinde çıkamazsın artık. Çünkü tanıdığın insanlar değişmiştir. Menfaat dünyasında, bozuk para gibi hayatların harcandığı o kulübe girmişsindir. Artık sen de bozulmuşsundur.

Devran dönmez. Bir sistem var işlemek zorunda. Bazıları gönül rahatlığıyla tuvalete girebilsin diye bazıları pislik temizlemek zorunda. Bazıları son model araçlarını caddede bağırtabilsin diye bazıları o yolları pürüzsüz asfaltlamak zorunda yaz kış demeden. Dünya adaletsizdir, her zaman bu böyleydi. İnsanların adalet duygusu kendine dokunana kadardır. Hele günümüzde sıcak koltuklarından birkaç tweet attıklarında dünyayı kurtardıklarını sanıyorlar. Suçlu, suçsuz ayırt etmeden garibanları linç ediyorlar. Sırf moda bu diye. İnsan hem nankördür hem de açgözlüdür. Acıma yetime ile başlayan söz boşuna söylenmemiştir. İki gram adam olduğunda kim kimi satmıyor ki. Hadi ergenler sevgili yaptıklarında arkadaşlarını satarlar buna bir şey diyemeyiz. Çünkü hormonlara karşı koyulmaz o yaşlarda. Ama insanı bir mendil gibi kullanıp atanlar koca koca kadınlar ve adamlar oluyor artık..

Işıltılı, parıltılı bu illüzyon oldukça başarılı. Herkesin ağzı sulanmıyor mu bu gösterişe, bu güce? İşte bunu anlayabilmek insanı ihtiyarlaştırıyor daha 30’unda. Umudun birden puf diye uçuyor. Belki de bunun yüzünden hastalanıp kafayı kırıyorsun. Deliler bir günde mi delirdi sanıyorsunuz? Yaşananlar delirtir insanları. Kaldırılmayacak şeylerin altına girmek ve ezilmek delirtir. Bu dünya çoğumuzu eziyor. Ama hala umudu olanlar devranın döneceğini, bir gün her şeyin güllük gülistanlık olacağını düşünüyor. Ne diyebilirim ki? Bekleyin bakalım.

Şöyle bir durum vardır ki insanı beklentiler çileden çıkartır. Bir beklenti içindeysen daha da mutsuz olursun beklentin karşılanmadıkça. Bir gün her şeyin düzeleceği düşüncesi bir beklentidir. Yıllar ilerler ve yaprak bile kımıldamaz. O yıllar boşunadır işte.

Ben de 30’uma kadar bir an gelecek çok rahat yaşayacağım diye düşünürdüm. Sevebileceğim sadık bir eş, keyif alacağım bir işim olur diye düşünürdüm. Para da kendiliğinden gelir diye bir beklentim vardı. Ama zenginler hiç doymadığı için bizlere sıra gelmiyor, gelmeyecek. Çünkü insanlar güç gördüler mi efsunlanmış gibi ona doğru çekiliyorlar.

“İşçisin sen işçi kal, giy dedi tulumları.” Anatomik olarak kimsenin kimseden farkı olmamasına rağmen, sınıfsal farklar oluşturmuşlar. Mesela Soma maden kazasından sonraki o an geldi aklıma. Madencinin temiz sedyeye yatsa pisleteceğini düşündürmüşler ona. Öyle küçük görmüşler ki onun kirli elbiselerini ve alın terini. İnsan olduğunu unutturmuşlar ona. Ama o aslında hepsinden daha insanmış ki saf kalabilmiş.

Yani devran dönmeyecek be. Neyi bekliyorsunuz bilmiyorum. Beklenti içinde yaşamayın diyeceğim de yaşayacaksınız. Hiçliğe karışacağımızı bilsek durmazdık zaten. Ölmek ve gerçek adaleti görmek için yaşıyoruz belki de..