Diyebilseydim..

Yerine göre, bilmemek de ayıptır..

İnsan olmamızın getirdiği içimizde var olan duygularla doluyuz. Bunlar sonradan öğrenilmez. Öğrenmek aslında hatırlamaktır, hatırlamayı istemiyorsun. Sevmeyi bilmiyorum diyorsun ya hani. Hatırlayacaksın, bu sende yüklü olan bir duygu. Ne kadar hiç sevgi, şefkat görmemiş olsan da. Birine sevgi ve şefkat duymak senin içinde. Bilmiyorum diyorsun da bu kaybolduğun bir sokak değil. Hatırla. Sevmeyi, hissetmeyi bilmediğini söyleyeni ayıplamak gerekir.

Bazı durumlar var ölüp bitsen de söyleyemiyorsun o ayrı bir şey. İçinde sıkıntı olup büyüyen seni hasta eden duyguların da oluyor. Ama onları biliyorsun, ne hissettiğini biliyorsun. Sadece söylesen ve yansıtsan neler olabilir ondan çekiniyorsun.

Özlediğimi söyleyebilsem, sevdiğimi söyleyebilsem…

Ama işte hayatın şamarları, tekmeleri eğip büküyor insanı. Hak edene, hak ettiğini iyi ya da kötü veremiyorsun. Bekliyorsun, zaman halleder sanıyorsun. Ancak zaman sadece senin yaşam süreni hallediyor. Bugünler dün oluyor yaşayamadan. Ecelini bekliyorsun arkadaş. Keşke çat kapı gelse diye düşündüklerin hiçbir zaman gelmiyor. Çat kapı gelecek tek şey ölüm meleğidir sanıyorum.

Ve ben;

Sevmeyi, hissetmeyi, hayran olmayı biliyorum. Sadece saklıyorum mecburen. Açığa çıktığında çıplak kalacağım çünkü. Hala nefes alıyorken, içimdekilerden kurtulsam belki de düze çıkacağım. Öyle özlüyorum ki açlık gibi ve buzdolabında suyunu salmış bir yoğurt var sadece. Öyle özlüyorum ki kendimi pencereden atasım geliyor. Ama hepsi imtihan işte. Özlemim, hasretim, stresim, gözyaşım hepsi benim imtihanım.

Bir bulut olup yağabilseydim bu “keşke” savanına. “İyi ki” dedirtebilseydim hakkını veren bir aşığa..

Yaşamak kim bilir ne de güzeldir yamacında, baharı müjdeleyen ılık rüzgârlarınla...

Diyebilseydim…