Bazılarını hatırlarım hala. Üsküdar Selimiye'de geçirdim çocukluğumu. Bayram'ı bende bütün çocuklar gibi beklerdim. En büyük motivasyon tabi ki harçlık ve şekerdi. 2'şer gruplar halinde bütün mahalleyi gezer kim şeker kim harçlık verdi diğer çocuklara haber verirdik. Zenginlerin oturduğu deniz gören villalara dahi giderdik. Kimse bizi boş göndermezdi. 90'lı yılların sonuydu. Kendi yağıyla kavrulabiliyordu insanlar. Hoşgörü her şeydi.
Bayram günlerinde çok param olurdu. Ama bi türlü harcayamamıştım o paraları. Eve geldiğimde bazen okul çantama bazen halının altına saklardım onları. Bir kaç gün sonra bakardım ki yeller eserdi paraların yerinde. Bana bakan üvey annem bir şekilde bulup alırdı paraları. Bende kanıksamıştım artık, başlarda koysa da sonraları koymamaya başlamıştı. 99 depreminden sonra babam beni alıp Köyceğiz'e götürmüştü. Orada da bayram günleri dolaştık arkadaşlarla. Çok iyi insanlardı her eve gittiğimizde hem harçlık verenler, hem de eve buyur edip karnımızı doyuranlar oldu. O kadar çok para toplamıştık ki. O paraları hep cipslere gömmüştük. Allah affetsin cipsin içinden tasoyu alıp çöpe atıyorduk paketi olduğu gibi. Eskiden bayramların da insanlığın da has günlerini yaşamışız.
Her ne kadar çocukluğumun büyük bir kısmında paralarıma el konulsa da, aynı şeyler yine başıma gelecek olsa bile. O günlere dönmek isterdim yine.
Tanıdığım, tanımadığım herkesin bayramını kutlar, afiyetler dilerim. Her şey gönlünüzce olsun. Mutlu bayramlar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.