Ufka yürüyerek erişebilir miyim? Nerede olduğumu bilerek kaybolabilir miyim?
Rastgele yaşamak yorucu ama bu sayede hala yaşıyorum belki de. Hayatımın saçma ve absürt taraflarıyla, tutarlı tarafları dengede. Bir gün kalabilirim belki bir düşüncede, bir gün pişmiş kelle gibi gülümseyerek çay demleyebilirim belki misafirime. Bir gün ne giden olur, ne de yanılan. Bir gün "bir gün" diye söze girişlerim de kaybolur..
Ben kapalı bir kutuydum çoğu zaman. Türk takımlarının eşleştiği ismini ilk defa duyduğumuz abidik gubidik takımlar gibi. Kimler açmaya çalışmadı ki beni. Hayatın yarısındayım da diyemem, yarıyı aşalı çok oldu. 35 yolun yarısı diyen Cahit Sıtkı 46'sında göçtü. Bu karambol yaşantıyla bu kadarı bile fazla bana. Görmüş olduk, içine karışamasak da.
15 yaşında tan vaktinde uyanıp Kadıköy - Beykoz otobüsünde ders çalışabilsem yine keşke. Bu sefer benimle Kadıköy'lü diye dalga geçseler gülerdim kesinlikle. Birde Hasanpaşa'da çok küçük bir tavuk dönerci vardı, haftanın belirli günlerinde 1 tam ekmek yaptırır yerdim, tadı ne tatlıydı, tarif edemem. Ne zamanlarmış yahu..
Yaşamak adabını bilene keyifli. Yazılı olmayan kurallara uyana. Bense ne bir arpa yol gidebilmişim ne de elimdekileri tutabilmişim oysa..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.