Yaradılış..

Yazmakla bitmez bu beyaz sayfalar. Umudum o ki yazdıkça biter hissettiklerim. Kafamı yardığım, dizimi çizdiğim zamanlar hariç ilk ne zaman ağlamıştım? Binlerce başarısız girişimden ilki hangisiydi? Çok soru var aklımda. Hapsettiğim anlar yavaş yavaş geliyor ve gelecek hafızama. Dün uyumaya çalışırken ilkokulda yaşadığım bir an geldi aklıma. Numarası sıfırla bitenler tahtaya diyordu Meziyet hoca. Okul numaralarının son rakamlarını okuyup tahtaya kaldırır sözlü yapardı belirli aralıklarla herkesi. Benim numaram 390'dı. Çoğunlukla zayıf alırdım. Karnede kalsaydı zayıflar keşke. Hayatta da sıfır çekmeye devam ediyorum zira..


Sanki 10 yıl geriden takip ediyorum şimdiki zamanı. Aklım başka yerlerde. Bırakmalıyım artık kendimi, çünkü sıkmaktan bunaldım artık. Bir daha zedelenirsem diye korkuyorum. Bir sille daha yiyip kalakalmak istemiyorum. Hiçbir şey sabit değil, dalgalanıyor hisler. Herkesin hayatı böyle. Belirli bir çizgide gitseydi hayat, daha kolay olabilirdi..

Nelere alışmıyor ki insan! Ama her bünye aynı değil. Ben alışacağım diye 20'li yaşlarımı kaybettim. Sonra biri çıkar 30'lu yaşlarımı kaybettirir. Bu böyle kocayana kadar gider. Bir bakmışsın ölmüşsün. Aynı şeyi yaparak, farklı sonuçlar elde edemiyor insan. O ritüellerden kurtulmam lazım. Hasar almadan ilerleyebilmem için emeklemem mi lazım?

Benim için gaddar diyorlar, desinler. Uzaktan öyleyim gerçekten. Sobaya bir kere dokunduğumdan beri, ruhsuzum. Pat diye söylüyorum her şeyi, söyleyeceğim cümleleri önceden planlamadığım için üzüyorum insanları. Çok sivriltmiş beni yaşadıklarım. Ben böyleyim işte..

Başlayan her şey bitecek, başlamamak en güzeli. Güneşli günlerden yağmur dilenmek benimkisi. Kimler ıslanacak, nereleri sel alacak düşünmeden..

Damdan düşersen, damdan düşeni anla. Düşenler, düşmeyenlerden fazla..