Bir gün ansızın ölebilme ihtimali, unutmak, unutulmak için de geçerli olsaydı ya. Her yaşanan-yaşanmayan bu gereksiz yer kaplayan isimler/tarihler/yüzler puf dediğinde uçabilseydi ya..
Bellekler yıpranmış, ucuz bir saatin deri kayışı gibi, koptu kopacak. Hor kullanmadığın halde, bu zaman gel-gitinde hissettiklerin hep mi sarsacak? Anlatsan rahatlayamıyorsun, anlatmasan taşıyorsun. Fiziksel bir deformasyon değil ki bu. Ruhun kaçmak istiyor o lanet bedenden. Sen tutuyorsun, ölmüyorsun sonuçta ama yaşamıyorsunda.
Belirli bir sayıda kural olsaydı, emin ol uyardım. Bu belirsizlikte gözden kaçan milyonlarcası varken, avutamam kendimi. Biz defolu, çizikli spotçularda satılan eşyalar kadar bile değerli değiliz. Biz diyorum ama sadece kendimden eminim aslında. İçimde birikmiş cam kırıkları acıtmıyor artık. Oysa duvara ya da balkondan aşağı da atabilirdim yaşananları. Ben içime attım orada kırıldılar.
Son bir kibritim kaldı, son bir sigaram. O da rüzgarın insafına kaldı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.