Öz..

Bir kumarbaz değilim belki, ama bu oyunu kazanmak için nelere ihtiyaç olduğunu biliyorum. Cesaret olmalı, şans olmalı ve ne yazık ki sabır olmalı. Sabırsızlık her zaman kaybettirir, ne kadar cesur ve şanslı olursan ol ve unutma hayat bir kumardır..

Pencereyle pencere demiri arasında yan yan gidiyor bir çocuk. Yetiştiği dallardan erik topluyor, o çocuk benim. Hayatın her evresinde sorunlar var sanırım. Sorunlar yaş aldıkça büyümüyor. Çocukluğundaki sorunlar o dönemler için büyük olabilir. Büyüdüğünde gülüp geçebileceğin şeyler değildir onlar. Dağına göre kar mevzusu biraz. Galiba unutuyorum çocukluğumu, sıkıca tutmuşum ama avucumdan akıyor kum gibi. Daha detaylı hatırlayabilirdim zira. Gereksiz bilgiler yüzünden anılarımı, özümü kaybediyorum..


Murathan Mungan'ın çember şiiri gibi, kendim içindeyim çemberin ama kafam dışında. İçimde biriktirdiğim öfke, beni bozmaya başladı. Yaşadıkça da geçmiyor, ne yapsam geçmedi. Tutunduğum her dal koptu, ama ölümcül olmadı bu düşüşler. Her defasında bir yaşama sevincini bıraktım düştüğüm yerde. Çok da kalmadı elimde. O yüzden dikkatimi dağıtmamam lazım artık. Tehlikeden uzak durmam lazım. Yeni yollar keşfetmektense, keşfedilmiş yollardan yürümem lazım..

Geçtim bazı şehirlerden, İstanbul'u özlemedim. Ama alışmışım nihayetinde bu dengesiz havasına, insanlarına. Bu normal görünen anormale alışmışım. Bir daha da gidemem..