Bir Mektup..

Sevmeyi beceremedim ben, belki sevdim sandım her defasında..

Sevmenin, sevilmekle bir ilgisi yok. Bir kuşu, ağacı, çiçeği, kar ve yağmuru sevebilmek gerek bir insanı sevebilmekten önce. 

Yağmurlu bir günde ilk adımımı attığımdan beri dünyaya, geliştiremedim kendimi duygusal anlamda.

Arka mahallelerde küfürlerle ve kavgalarla büyüdüm, bana bakanların, gerçek aileme küfürlerini işittim. Bir misafirliğe gittiğimizde sürekli işaret parmağının sallanmasıyla yola getirildim de. İnsana değer vermeyi yarım yamalak, kenarından köşesinden öğrendim. 

Şimdi yalnızsam biraz da cahilliğimden, cahil dediysem herkes alanı dışında çoğu konuda cahildir. Ancak benim cahilliğim; insanların davranışlarından çıkarım yapamamaktı. Kimseyi teselli edemedim, kimseye yardım edemedim ve çok kolay sildim attım insanları hayatımdan. Bu cahillik ayıplanmalı işte..



Şu emanet bedeni doldurmak isterdim, ama limitler koymuşum kafamda kendime. Bir adım sonrasını düşünmeden ya da sığ mı derin mi bilmeden balıklama atlamışım denizlere. Kaybedişler bunalımları beraberinde getirmiş, bunalımlar da var olan iyi şeyleri götürmüş. 

Telefon rehberim unuttuğum ve onlarında beni unuttuğunu bildiğim kişilerle dolu. Yalnız doğarız, yalnız ölürüz ama yalnız yaşamamalıydık. Yalnızlık hiçbir şey getirmiyor. Başlarda kafa dinlediğini düşündürüyor o kadar. Açıkçası öldüğümde 10-15 gün sonra koku dolayısıyla bulunma endişesi de taşıyorum. 3 gün ortadan kaybolsam kimse yokluğumu fark etmez çünkü. 

Hayatıma giren ve çıkan insanlara teşekkür ederim. Bir müddette olsa bana katlandıkları için. Ben sizin yerinde olsam o kadar da katlanmazdım. Hayat tecrübemdeki delikleri yamamaya çalıştığınız için bir kez daha teşekkürler..

Olgunlaşmakla, çürümek arasında çürümeyi seçtim. Çünkü çok bekledim. Kaldırım dar geldi, yolun ortasında yürüdüm. Kimse öldürmek istemedi beni, ben ölmeyi denedim..

Bu mektubu kimse üstüne alınmasın, gönderilmemiş, cevaplanmamış mektuplar gibi bir mektubum olsun istedim..