Nefretim..

Bir anda mı nefret ettim sanıyorsunuz onlardan? Bir anda kimse nefret etmez kimseden. Bir şeyler canlanır gözünde düşünürsün, dalıp gidersin. Ondan sonra da hükmü kesersin, ya seversin ya nefret edersin. Ama nefret yoruyor işte insanı. Yüz kasların değişiyor gördükçe, duydukça. Bilinen bir gerçektir insan somurturken, güldüğünden fazla yüz kası çalışırmış. Yoruluyorum yani görmekten, duymaktan ve hatta bilmekten..

İşin başka bir gerçeği ise nefret ettiğiniz ne varsa kişi ya da nesne, asla unutamazsınız. Bir sevdiklerinizi unutmazsınız bir de nefret ettiklerinizi. Yapacak bir şey yok işte. Bu böyle devam edecek. Yorulmaya, sıkılmaya, somurtmaya devam edeceğiz. Erkenden yaşlanacağız, deforme olacağız..

Senden nefret ediyorum be. Beni kendine düşman ettiğin için nefret ediyorum en çok. Canımı bilerek acıttığın için, geçmişi unuttuğun için nefret ediyorum. Nefret ettiğim çok şey var aslında. Zaten tanıdığım insanlardan kolay kolay nefret etmem. Genelde benim nefretimi tarihin çöplüğünde bulunmuşlar ve bulunacaklar kazanır. Bu öyle değil..

Canım yanıyor, dikenli şiltenin üzerinde yatıyorum, iğneli fıçının içinde yaşıyorum. Hak ettiğim şeyler var tabi her insan gibi günahkarım ben de. Ama bu fazla işte. Beni nefretim tüketiyor, kendime acıyorum çoğu zaman. Bu halime sinirle gülüyorum. Nasıl bu noktaya geldim ben de anlamıyorum..

Sanırım beni en çok kızdıran vefasızlık oluyor. Nankörlük yapanı elimde olsa asardım. İyi ki elimde değil..

İyi ki.

İyi ki.

İyi ki alacaklarımdan çok borçluyum. 

İyi ki beynimin içinde parmaklıklar var. 

İyi ki özgür değilim.

İyi ki zindandayım..