Gölge..

Köprünün ışıklarından bir gölge kayacak denize. Hiç tanımadığınız, karşı kaldırımda yürüyen göz ucuyla baktığınız bir yabancı. Bir şey değişmeyecek, siz hayatınıza devam edeceksiniz. Tanımadığınız birini daha kolay unutursunuz..

Mutlu sonla bitmeyen filmler lazım bize. Çünkü hayatın kurallarına aykırı mutlu sonlar. Bir hastalıkla, parasızlıkla, yalnızlıkla boğuşursun. Kim menfaatsiz bir biçimde elini uzatır sana? Dibe, daha da dibe sürüklenirsin. Kimseyi değiştiremezsin, kendin değişsen ne fayda! Sürekli değiştirir seni dünya ve değişe değişe kim olduğunu unutursun sonunda. Önce baban göçer bu dünyadan belirli bir süre sonra da annen. Tabi normal şartlarda yoksa kimin önce gideceğini yaradan bilir. Seni karşılıksız seven bu iki kişi olmayınca ne yapacaksın? Aile kuramamışsın, arkadaşların fi tarihinde unutmuş seni. Ne yapacaksın?

Sandığın kadar güçlü değilsin, hatta hiç güçlü değilsin. Ruhunu taşıyamayacağını biliyorsun. Serbest bıraktığında rüzgara, denize yönelecek ruhun. Doğup büyüdüğün şehrin kalbinde sönecek ateşin. Bir varmış, bir yokmuş. Varoluşu bile tartışmalı..

Seni hiç bırakmayacağını söyleyen eski bir sevgilin vardı. Adını hatırlayıp, yüzünü unuttuğun. O bu lafları şu an kimlere söylüyor tahmin edebilir misin? Yanlış tarafa mı kürek çektin hep? İmkansız görünüyor değil mi geri dönmek? İnandığın, güvendiğin her şey bir üfürüşlük canı olan tozmuş. Yaşama sevincini çatılara, balkonlara attığın son tüftüf okundan beridir kaybetmişsin. Büyüdükçe de kopkoyu yalnızlıklarla perçinlemişsin..

İşte öyle, bir gün bir anda;

Köprünün ışıklarından bir gölge kayacak denize..

Bir fısıltı daha susacak, senfoni yükselirken..

Yazı tarihi: 1/8/2018