Kalanlar Eksiliyor..

Bazen bir kesit geliyor gözümün önüne çocukluğumdan. Mesela bu yazıyı yazmama sebep olan bir an geldi aklıma. Her zamanki gibi üst üste halılardan meydana gelen yatağa benzer yerde yatarken "Ne zaman geçecek? Ne olur büyüyeyim artık" diye uykuya dalmadan önce sessiz ağlayışlarım mesela. Muhtemelen 25-26 yıl öncesi. O kadar olmuş mu, düşündüm. Büyüdüm, bambaşka dertlerle karşılaştım, karşılaşıyorum. Bana ağır gelen şeyler yok muydu? Vardı. Ama şimdi çok gülünç geliyorlar. Her çocuğun başına gelebilecek olaylarmış gibi geliyor. O zamanlar neden ağlamıştım ki bu kadar? Sadece arkadaşlarımı düşünsem, sadece maceralarımı, bahçeden bahçeye dalmalarımı düşünsem. Ağlamamam gerekirdi..

Şimdi yapayalnızım, ağlamıyorum, ağlayasım da yok. Fiziksel deformasyonlar, ruhsal bozukluklar, geçim kaygısı, stres vs. her şey voltranı oluştururken, hissiz bir adam olup çıktım. Zargana öldüğünde bile bir şey hissetmedim. Ne mutluluk, ne hüzün. Sadece dua ediyorum çoğu zaman onun için. Yaşayanlar için ölülerin hesabı zor geçecekmiş gibi geliyor. Umarım kolayca verebilir hesabını. Zehir gibi zeki bir kadındı. Aklı hep hinliğe, cinliğe çalışsa da. Kafamı ne zaman yarsam, ne zaman yataklara düşüp hasta olsam, feryat figan olurdu. Her şey mükemmel olamıyor. O travmaları yaşamasaydım, başka bir yerde olacaktım. Şu olmasaydı, bu olmasaydı, saçmalıyorum işte. Halamın bıyıkları olsa amcam olurdu muhabbeti..

Sonsuzlukta buluşacağız seninle. Helalleşiriz muhakkak. Çünkü kimse sorumluluk almazken sen aldın. Yaptın bir şeyler. İyi şeyler de yaptın. Şimdi Selimiye'ye hiç yolum düşmeyecek. Ne bir arkadaşım kaldı orada, ne de sen. En azından bir yarım sana uğruyordum, oturacak yer bulamasam da o kocaman evin içinde. Sen anılarımdın. Birkaç kamyon çöple birlikte benim anılarım da atıldı o evden..

Yakında buluşuruz Emel hanım. Belki de an meselesidir. Bu işler belli olmuyor..

Selametle..