Kontrast..

Bir ben mi fark ediyorum.

Üstüme örttüğüm ince, delik huzursuzluğu..
Bu dünyada…
Yaşananlar mı ayıp, yaşanmayanlar mı günah
Ve sonunda
Meteliğin dik düşme ihtimali kadar
Göz ardı mı edilmiş yalnızlığım?
Ölüme gülümseyip, hayata sövüyorum belki,
Ama hiç birine kanmıyorum artık.
Beni yaşatan, sadece düzensiz nefes alışlarım
İstemsiz ve körük gibi hırıldayan nefes alışlarım…
En iyi başardığım şey de susmak sanırım.
Renklerin bu kontrastında söyleyecek bir şey bulamamam

Uzun zamandır şaşırtıyordu,
Bir gün ağlayıp, ertesinde kahkaha atmamız
Bir gün yas tutup, hemen unutmamız.
Artık şaşırtmıyor…
Evrendeki en bencil, en çirkin ama en zeki canlı için
Her şey mubahtır, sen de şaşırma.
Sessizliğe alış, huzursuzluğu örtün...
Üşü, acık, yaşa.
Ve kalın buz tabakasını inceltmeye çalış.
Hayatın boyunca…