Kısa Çöp..

Oldu bitti ve hayat geçti gitti..

Bir şeyler söylemek gerekiyor bu trajik bitişe. Farklı yolların yolcularıyla karşılaştım kaldırımlarda. Ben gelirken onlar heybelerini yüklenmiş gidiyorlardı. Bilgi doluydu, sevgi doluydu heybeleri. Mutlak gücün yozlaştırmadığı kişilikler de gördüm. Benim asla olamayacağım kadar kendilerini bilen ve tutabilen insanlardı. Zamanın değiştirmediği ruhlarıyla, doğuyla batının arasında rengarenk birer tablo gibiydiler. Bense grinin siyaha yakın tonundaydım. İç karartıcı şeyler yazan bir köşeye tünemiş gamlı baykuşun tekiydim. Ben mi dışlamıştım kendimi yoksa diğer insanlar mı? Tartışılır..

Bir türlü zamanlamayı denk getiremiyordum. Ya erken, ya geç geliyordum. Doğru sandığım her şey yanlış zaman dilimlerindeydi. Düşlerim gibi hayatım da karmakarışıktı. Düzenli ve tertipli biri değildim. Ama bu kadar da dağıtmamalıydım ortamı. Hani yaşlı, yalnız insanların evinden 2-3 kamyon çöp çıkar ya. Benim de öyle. Tek fark yaşlı olmamam sanıyorum. Yoksa ben de yalnızım..

Kaçıyorum, sürekli kovalanırcasına. İşin tuhafı ben öyle sanıyorum. Yoksa beni kovalayan hiçbir kimse, hiçbir şey yok. İyiyi kötüye çeviren yegane şeylerden biri obsesyondur. Hayalimdeki düşmanları gerçek sanıyorum ve onlardan gerçek hayatta kaçıyorum. Oysa düşlerinde yaralanmaz insanlar, gerçekte yaralanırlar..

Bulurum sanmıştım, buldum da. Ama sadece belamı buldum. Huzuru ararken gittikçe kayboldum stresin anaforlarında. Kısa çöpü her defasında nasıl çekebildim, bunu bir düşünmem lazım.