Hep mi böyleydi tam hatırlayamıyorum. Sonuna kadar zorluyorum ama dışarıdan öyle gözükmüyordur sanırım. İnsanlara gerçekten çok sabır göstermiyor muyum ben? Taviz vermiyor muyum? Hemen olunca kolay mı oluyor yani, robot mu oluyorum onların gözlerinde. Ne yapsam, ne düşünsem, ne yazsam "o beni anlar benim onu anlamam gerekmiyor" diye mi düşünüyorlar? Hayatım insanları anlamakla geçmiş zaten benim. Kendi annem ihtiyacı olmadığında aramaz beni. Aç mısın, açıkta mısın diye soran olmadı, olmuyor. Öyle bir ihtimal belki başıma hiç gelmeyecek ama düşmez kalkmaz bir Allah'tır nihayetinde.
Bu çocuk hasta mı, dur bir ilaç götüreyim. Bu çocuk bunalımda mı bir gönlünü hoş edeyim diyen yok. Yok ulan 35 senedir buralardayım cidden yok. İnsanoğlu kendinden başka kimseyi düşünmüyor. Günümüzde iddia ediyorum, kendi eşi ve çocuğu için hayatından vazgeçecek bir insan da bulamazsınız. Kalmadı yani. Ahlak küflendi, rafta bekliyor. Her şeyi senden bekliyorlar. Sen iyi ol, sen hoşgörülü ol, sen uyumlu ol. Ee ben de insan değil miyim?
Bundan sonra ruhsal anlamda hasta olacağımı düşünmüyorum. Sadece biraz canım sıkılıyor sonra normale dönüyorum. İğneleri aksatmadığım sürece (vakti geldi yarın yazdıracağım) idare edeceğiz işte. Bunları hep yazıyorum da, duyan yok. Bir cümle parlar ona odaklanırlar ya da üstünkörü göz gezdirirler. Asıl anlatılmak isteneni anlamazlar. Ben hayatımı kimseye adamayacağım artık. Biliyorum kimse kusursuz değil. Ama herkes birbirini idare edebilmeli ve ağzından çıkan sözleri kinaye yapmadan bir olumsuz anlam yüklemeden aktarabilmeli. Ama bu mümkün değil. Herkes eşiğine bekliyor artık, adamlar ayağına ekmek getirtiyor, ağızlarına lokma koymamız da yakındır. Kimse çaba göstermiyor ve tahammülsüz sen oluyorsun.
Zor zamanlar, çoğunluk düşmemek için tırnaklarını geçirmiş çatlak dallara. Nasıl bir sistem bu. Ne zaman farkına varacağız, özü kavrayacağız? Ne zaman bu hayata gelişimizin sebebinin sadece yemek, içmek ve sıçmak olmadığını anlayacağız? Bugün Allah rızası için ne yaptın mesela bir düşün. Kendin için yapma demiyorum da biraz da bir güleryüz be kardeşim, biraz paylaşım, biraz vicdan be kardeşim. Hesabı neden bu kadar kabartıyoruz biz yahu? Bir pamuk ipliği canımız var ve hiç ölmeyecek gibi yaşıyoruz ya. İnsan gerçekten tuhaf bir yaratıkmış.
Öyle işte. Peki tahammülsüz de ben olayım, sizin yeter ki gönlünüz hoş olsun. Bu pilav daha çok su kaldırır ne de olsa. Yüklenin gitsin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.