Çağa ayak uyduramıyoruz. Üçkâğıda ve dalavereye katlanamıyoruz. Şebeklik, şaklabanlık edip, para için her şeyi yapabilecek düzeydeki bu insanlıktan iğreniyoruz. Yalnız değilim, biliyorum. Benim gibi düşünen binlerce insan vardır. Paranın Tanrı olduğunu düşünüyorlar ya, herkesi satın alabileceklerini düşünüyorlar ya. Nasıl bir çürümüşlüktür bu?
Neden yapay her şey? Gülüşler sahte, sohbetler bayağı, dostluklar kalleş. Nasıl dayanabiliyorsun be ruh? Nasıl sabahın 5’inde kalkıp 12-13 saat ağır şartlarda çalışıp da hakkını alamadan tek göz odalı evine dönebiliyorsun? Nasıl ultra lüks hayatları gözleyip, nefsine hâkim olabiliyorsun? Sana bu dirayeti vereni nasıl bilmezler? Neden ölmeyecekmiş gibi yaşarlar bu zevke tapanlar?
Bu söz Mor ve Ötesi’nin Uyan parçasında geçer. O kadar etkili bir söz ki. Hepimiz rol yapmıyor muyuz değerli okur. Mesela sen rahatsız olduğun bir ortamda, hoşlanmadığın insanlarla bulunduğunda rol yapmıyor musun? Hayat hepimizi oyuncu yapıyor. Yaşamak için adapte olmanı sağlıyor. Bu adaptasyonu kaybettiğinde ölüyorsun zaten. İçinden geldiği gibi gelişine yaşayamıyorsun. Özgürlükler sınırlıdır. Herkesin bir alanı var, zaten sınırlar da bunun için var. Türkiye için bu doğru olmasa da medeniyetin hüküm sürdüğü ülkelerde bulunabilmek için insanlarda kalifikasyon aranır. Doğrusu da budur zaten.
Tanrı inancın varsa bu hayatın bir anlamı olduğunu düşünürsün. Bu yazıyı yazma sebebim ise içinde Tanrı’yı bulamayanlar için. Her şeye tesadüf diyen kişiler için. Bu insanlar kötülük hüküm sürdüğü için, Tanrı’nın olamayacağını savunurlar. Mesela küçük bir çocuk istismar edildiğinde, neden buna izin verildiğini sorgularlar. İyi de biz makina değiliz ki, bizim bir yazılımımız mı var? Özgür irade diye bir şansımız var. Kötü olmayı da biz seçeriz, iyi olmayı da. Vicdanı susturup, bağırtmayı da biz seçeriz. Böyle olmasaydı, yapacağımız her hareket tahmin edilseydi insan olmazdık ki biz. Melek olurduk.
Üzerine çok düşünülecek bir konudan bahsetmek istiyorum. Günümüzün internette başlayan ve reel hayata taşınan, koronadan daha hızlı yayılıp dünyayı kırıp geçiren bu hastalığından konuşalım. Bu hastalığın adı “Görünme ve gösterme” hastalığıdır.
Yaşı yetenler beni daha iyi anlayacaktır. Milenyum öncesinde insanlar nasıl yaşarlardı? Hemen gözünüzün önüne o isli bacalardan kömür dumanlarının çıktığı sokaklarınız gelecektir. Şimdi soruyorum size o zamanları neden özlüyoruz? Bazı şeylere ulaşmak ve haberdar olmak zordu diye mi? Yoksa samimi ve hoşgörülü müydü bu mahallelerimizin insanları? İkisi de olabilir, ama hiçbiri diyemezsiniz.
