An..

Bir sebebi vardı, ah o sebepler her zaman olurlardı değil mi? İçimizi rahatlatmak, acıyı azaltmak için miydi o sebepler? Yoksa gerçekten de engeller miydi? Benim sebeplerim çoğu zaman ilkiydi, bahanelere sarılırdım çünkü. Olmadıysa bir sebebi vardı, benim hatam yok denecek kadar azdı. Hep böyle düşünürdüm son zamanlara kadar. Ne yaşarsam yaşayayım, nasıl bir hayatım olursa olsun. Bazı şeyleri düzgün yapabilirdim çünkü. Kolaya kaçmak işime geldi. Olmadığında bunu dış etkenlere bağlayıp kendimi avutmam basit bir reaksiyondu sadece..

Basit, ucuz, hazır yöntemlerle kaliteli bir sonuca ulaşamazsınız. Ucuz mamaya kediler bile tenezzül etmezler. İnsanlara uzun zamanlar aynı pencereden, aynı açıdan baktım. Giyindikleri maskelerin altını hiçbir zaman görmediğim halde, tahminlerle hayatta kalırım sandım. Tahminlerim görüldüğü üzere yanlıştı. Kaybetmemem gereken kişileri çok kolay harcadım. Zamanı tersine çevirmeye kimsenin olmadığı gibi benim de gücüm yok. O insanlar hayattalar belki, ama telafi etmeye de gücüm yok. Çünkü telafi de edemem eskisi gibi olmaz. Hem de üzerinden çok yıl geçtiği için varlığımı bile unutmuşlardır. Zaman aşımı diye bir şey var, davaları düşürür. Ben de zaman aşımına kurban gitmişim..

Eve kapandığım günler hava bana nazire yaparmışçasına güzel oldu, oluyor. Çok hatırlarım yağmurda karda ıslanıp, üşüyüp eve dönemediğim günleri. Güzel havalarla en güzel yaşlarımı kaybedip, kötü havalarda birkaç anı biriktirmişim. O anılar yetiyor mu derseniz, yetmiyor tabi ki. İnsan hep daha fazlasını ister. Yüzlerce anım olsaydı, binlercesini isterdim. Ama şimdi elimde çok anı yok. İyi anılar biriktirin zamanınız varken..

Bir de yeterince diyaloğa girmediğim aklıma geliyor. Yeterince konuşmamışım herhangi bir insanla. Yeterince kitap okumaya zaman ayırmamışım. Dolayısıyla bilgi birikimi, hayat tecrübesi anlamında kendimi çok da geliştirememişim. Bundan sonra ne kadar ömrüm vardır bilmiyorum ama daha çok konuşup, daha çok okumam gerek. Hayattan geçen her dakika bir şey öğrenemiyorsam, yaşamamın hiçbir önemi yok. Öyle..

Bugünler de geçecek, dünlerin geçtiği gibi. Büyümek için ağladığım günler geçmişti, unutmak için kendimi parçaladığım günler de, o dar koridorda saniyeler geçmediğini sandığım günler de geçmişti. Bugünlerde geçecek. Daha kötüsüne hazırladım kendimi, daha iyisi olursa da uyum sağlarım. Ben de geçip gideceğim bu yazıyı yazdığım an gibi, siz de. Önemli olan bu anlardan ne kazandığın, nasıl bir imza bıraktığın..