Sövgülerimle..

Biz ölmeden önce umudumuzu öldürürler. Bir insana yaraşır bir şekilde yaşamak imkansız diyemem ama mümkün olduğunca zormuş. 2000 yıl önce gerçekleşmiş mucizeleri bugün bekler olmuşuz. Bu dünyayı biz cehenneme çevirdik, yaşamı biz zorlaştırdık, sınıf farklılıklarını biz yarattık, çevreyi biz kirlettik, ekosistemi biz bozduk. Şimdi ise mucize bekliyoruz. Ne kolay boz, yak, parçala, dağıt. Sonrada yukarıdan bir mucize bekle. Çok beklersin..

Bu dünya neden böyle? Biz neden böyleyiz? Dedikleri gibi coğrafyamız farklı olsaydı böyle mi olurdu? Coğrafya gerçekten kader mi? Yoksa çağ ilerledikçe, teknoloji ve sanayi geliştikçe hislerimizi mi kaybediyoruz? Bence öyle.. 

Bir kere kendi isteğimle, bir kere de istemsiz yattım hastaneye. Yine isteğimle yatacağım sanırım. Soyutlanmak iyi geliyor çünkü. Elimin altında telefon ve bilgisayar varken stres peşimi bırakmıyor. Her yerde bombok haberler var. Mültecisi ayrı, salgını, yangını, seli, cinayeti ayrı. Ekonomi zaten perişan. Benim gibi yüzlercesi vardır. Ne diyeyim bizi hastaneye yatacak psikolojiye ulaştıranlar ne halleri varsa görsünler. İçine daha da edin güzelim ülkemin rahat edin..

Önceliklerimizi şaşırdık. Kendimizi ve yakınlarımızı koruyalım derken, doğaya geç kaldık. Zar zor nefes alabiliyorduk, doğa yandı bitti artık nefesimizi tutacağız. Bıraktığımızda da şanslıysak ölürüz. Ölmeyenler bu azabı çekmeye devam edecekler..

Yazık ulan yazık. Ne istediniz memleketten? Bu insanlardan ne istediniz? İnsanlar ölüyorum dedikçe binmeye devam ettiniz sırtlarına. Şaklattınız acımasızca kamçılarınızı. Bir gün devran döner mi bilmiyorum. Bu dünyada bunlara bedel ödetmedikçe böyle dünyanın da içine edeyim..

Ben dua etmekten vazgeçmem. Her gün yine edeceğim duamı. Bizden geçti artık. Yaşama sevincimizi bir daha bulamayız biz. Ama çocuklarımız için, onlar çekmesin. Bunun için dua edeceğim işte..

Nazım çok önceden teşhisi koymuş:

"Milletimin en talihsiz gecesi, ana rahmine düştüğünüz gecedir.."