Batık şiir..

Şanssızlık ya da uğursuzluk değil bu,

Aynalar da kırılır, merdiven altından da geçilir.

Bir şey bozulacaksa, günü gelir bozulur sonuçta..

Her şeyden önce insan bozulur,

Pek tabii insan yapımı makineler, ilişkiler

Şanssızlık değil beni artık sevmemen

Yolumu gözlemeyip, beklememen..

Günü geçmiş, bozulmuş, kırılmış birlikteliğin

Son kürek toprağını da atmışken

Yani giden gitmiş,

Kalan da yerin dibine girmiş

Bir sıvalık ömrü kalmış aşkı çizdiğimiz duvarların.

Onlarca intihar artığı, birkaç dikiş..

Meğer ne çok şey birikmiş.

Yalnızlığıma ne kadar ömür biçilmiş?

Anlatanlardan dinlerdim yaşanmışlıkları

Sonradan dank etmiş hep farkındalıkları

Ben de yandım ve çocuk değildim

Sobaya uzattım parmaklarımı

Öğrettiler de, gösterdiler de 

Nerede risk alıp, nerede almayacağımı

Ne zaman saklanıp, ne zaman ortaya çıkacağımı

Ben sadece ben
Yasakladım teşebbüslerimi

Sormayın artık hiçbir sebep, neden..

Ruhumu eskittim bedenimden önce

Cahil kalabildim, ne kadar öğrensem de

Ve artık alıştım..

Kopardım hayatımı basitçe

Mandallı bir çamaşırı çekmişçesine

Elimde tükenmezi bitmekte bir kalem

Çökerken o şaşaalı kalem..

İzlesin herkes batışımı, izlesin cümle alem...